Αμερικάνικο καταναλωτικό όργιο

Έτσι χαρακτηρίζεται η σημερινή ημέρα. Ξεκινήσαμε από το σπίτι στις 11 και στις 12 περίπου ήμασταν στο mall. Από εκεί βγήκαμε στις 9 το βράδυ (γιατί έκλεισαν τα μαγαζιά όχι γιατί τελειώσαμε) και πήγαμε στο Wal Mart που ήταν δίπλα. Βγήκαμε στις 11 και μπήκαμε στο σπίτι πριν καμιά ώρα περίπου.
12 ώρες ψώνια. Ήταν πραγματικά μια εμπειρία (όχι εντελώς ευχάριστη). Είμαι πολύ πτώμα για να την περιγράψω όμως.

Μια μέρα

Η πρώτη μέρα έφυγε φυσικά στον ύπνο.
Την δεύτερη, με τις οδηγίες του αδερφού μου, κατεβήκαμε στο κέντρο όπου βρίσκεται το 'σήμα κατατεθέν' του Seattle, το space needle (η καλλιτεχνική φωτό είναι δικιά μου :) ). Για να μετακινηθούμε χρησιμοποιήσαμε λεοφωρείο, το οποίο ήταν ακριβώς όπως θα περιμένατε να είναι σε μια πολιτισμένη χώρα (δλδ όχι στην Ελλάδα :p ). Καινούριο, καθαρό, νταν στην ώρα του, με σύστημα που το χαμηλώνει για να μπαίνουν με ευκολία οι γέροι (κυκλοφορούν πολλά χούφταλα εδώ στο Αμέρικα) και ράμπα για τους ανάπηρους (και τέτοιοι κυκλοφορούν πολλοί εδώ [1]). Το εισητήριο κάνει 1.25$ (αγιογδύτες) και ισχύει για 2 ώρες περίπου. Γενικά έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν όλα αυτά τα 'ωραία' πράματα εδώ (αναφέρομαι σε ζητήματα υποδομών και οργάνωσης) είναι γιατί οι πολίτες καλούνται να τα πληρώσουν σε τσουχτερές τιμές [2]. Άμα δεν έχεις λεφτά, ζεις στους δρόμους (και άστεγους έχει πολλούς εδώ. Πιο πολλούς από την Αθήνα) και δεν μπορείς να 'απολαύσεις' σχεδόν τίποτα από αυτές τις 'ευκολίες'.
Το space needle λοιπόν, δεν είναι ότι έχει κάποια ιστορική ή άλλη σημασία. Το χτίσανε εδωπέρα εντελώς στα κουτουρού. Γινόταν στην πόλη ένα World Fair και με βάση το γνωστό μοτό των Αμερικάνων, "big is good", είπαν να φτιάξουν έναν μεγάλο πύργο. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα... Η θέα από κει πάνω βέβαια είναι πολύ ωραία. Μην σας ξεγελάει η φωτογραφία. Οι ουρανοξύστες αυτοί που είναι στο κέντρο είναι οι μοναδικοί που υπάρχουν στο Seattle. Όλη η υπόλοιπη πόλη είναι απλωμένη με ένα πολύ 'σπάταλο' τρόπο. Για να καταλάβετε, όλα τα υπόλοιπα κτίσματα είναι 4 ορόφων το πολύ. Το σπίτι που μένει ο Γιάννης έχει 3.Πέραν τούτου όμως τίποτα το ενδιαφέρον. Στον χώρο που βρίσκεται το space needle υπάρχουν και κάποια άλλα αξιοθέατα κτίσματα. Το science center και IMAX το οποίο είναι ότι λέει το όνομά του, συν ένας 3D κινηματογράφος, το science fiction museum & hall of fame, το οποίο είναι επίσης ότι λέει το όνομα. Δεν μπήκαμε σε αυτά.
Από τα 'περίεργα' (για μας) που είδαμε, είναι το συγκεκριμένο συντριβάνι, το οποίο τα παιδιά (αλλά και κάποιοι μεγαλύτεροι) το χρησιμοποιούν για να δροσίζονται. Ντεν έχει παραλίες εντώ καρντιά μου :( .
Αυτό που κάναμε, ήταν να πάμε μία τουριστική περιήγηση με τις "πάπιες". Έτσι λέγονται κάτι αμφίβια οχήματα που έχουν ξεμείνει από τον β' παγκόσμιο πόλεμο. Μας πήγαν μια βόλτα μέσα στην πόλη και μετά μια βόλτα μέσα σε μιά από τις λίμνες, την Union lake. Ο οδηγός μας ήταν ένας τυπικός αμερικάνος 'διασκεδαστής'. Loud, και με κρύα αστεία [3]. Το πιο ενδιαφέρον σημείο της βόλτας ήταν νομίζω η βόλτα στην λίμνη, όπου είδαμε ένα σωρό σπίτια-βάρκες. Βάρκες δηλαδή που ήταν κανονικά νοικοκυριά (αφού είχαν BBQ απέξω, είχαν όλα τα απαραίτητα). Απ ότι μας πληροφόρησε ο οδηγός-ξεναγός αυτά τα σπίτια είναι τα πιο ακριβά στο Seattle και τα έχουν γενικά πλούσιοι. Τώρα γιατί να θέλουν οι εκατομμυριούχοι να μένουν πάνω σε παμπάλαιες βάρκες (μερικές είχαν πολύ παλιές χρονολογίες απάνω τους); Γιατί η bohemian life είναι in φαίνεται...
Αυτά για μια μέρα. Μετά γυρίσαμε σπίτι γιατί ο Γιάννης (ο οποίος μας έχει μεγάλο άγχος) είπε ότι από τις 6 και μετά καλύτερα να μην κυκλοφορούμε στο κέντρο. Βγαίνουν τσάρκα οι 'περίεργοι'.


[1] Δεν ξέρω εάν το ποσοστό τους επί του πληθυσμού είναι μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας, ή απλά 'φαίνονται' περισσότεροι γιατί (μπορούν να) κυκλοφορούν στους δρόμους. Όλοι έχουν μηχανοκίνητα καροτσάκια (όχι τα προϊστορικά χειροκίνητα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα), αλλά απ ότι μου λέει ο Γιάννης αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν λεφτά. Το αντίθετο μάλιστα. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι άστεγοι, πρώην στρατιωτικοί ή θύματα εργατικών ατυχημάτων, και τα καροτσάκια τους τα δίνει η πρόνοια. Πάντως είναι σίγουρα πρωτόγνωρο για μένα να βλέπω ότι όλα τα μέρη που έχω επισκευτεί (αξιοθέατα, δρόμοι και μαγαζιά) ήταν προσβάσιμα με τα αναπηρικά καροτσάκια.
[2] αυτό θα το πιστοποιήσετε και από τα επόμενα posts.
[3] δεν νομίζω ότι ήταν επιλογή του έτσι κι αλλιώς. Μάλλον έτσι τους έχουν πει να φέρονται. Όλοι εργαζόμενοι που έχουμε συναντήσει στα τουριστικά αξιοθέατα έχουν μια ελαφριά τάση να κάνουν 'αστειάκια'.

Flashback

Καλά, όχι ακριβώς flashback, αλλά επειδή αυτό το blog 'άργησε' ήδη μια βδομάδα, πρέπει να γράψω δυο λόγια για τις μέχρι τώρα εντυπώσεις μου.
Λοιπόν...οι 'εμπειρίες' ξεκινάνε με το 'καλημέρα σας'. Με την πτήση δηλαδή. Η πρώτη φορά που μπήκα σε αεροπλάνο σύμφωνα με τους γονείς μου είναι όταν ήμουν 5 ή 6 χρονών και πηγαίναμε στην Κρήτη. Οπότε αυτή δεν πιάνεται, διότι φυσικά δεν θυμάμαι τίποτα (λες και τώρα που μεγάλωσα θυμάμαι πολλά, αλλά ας μην μπούμε σε αυτό το θέμα). Άρα η εν λόγω είναι η πρώτη φορά που ταξίδεψα με αεροπλάνο, καθώς και η πρώτη φορά που πήγα στο εξωτερικό. Και επειδή εγώ όταν κάνω μια δουλειά την κάνω, δεν κολλάω μπρίκια, ξεκίνησα με 16 ώρες συνολικό χρόνο πτήσης και πήγα στην άλλη άκρη της υδρογείου. Όχι παίζουμε!
Πρώτο κομμάτι ήταν η πτήση με την Ολυμπιακή, Αθήνα-Νέα Υόρκη, που ήταν 10 ώρες. Σε αντίθεση με τα όσα ακούγονται γενικά για την Ολυμπιακή, η πτήση ήταν μια χαρά. Δεν είχαμε καμία καθυστέρηση, οι υπάλληλοι με τους οποίους ήρθαμε σε επαφή (από τις κυρίες στο check-in μέχρι τους αεροσυνοδούς) ήταν ευγενικοί και εξυπηρετικοί και το αεροπλάνο άνετο (όσο άνετο μπορεί να είναι ένα αεροπλάνο φαντάζομαι). Με την αποβίβαση στην ΝΥ ήρθε το πρώτο σοκ. Μια ουρά στο immigration που είχε 7-8 ζικ-ζακ, μήκους 60 μέτρων το καθένα. Το αεροπλάνο μας για Seattle έφευγε σε 3 ώρες. Πανικός ("και που λέτε να έχει ξενοδοχείο για να μείνουμε;" -η επόμενη πτήση ήταν το άλλο πρωί-).
Τελικά οι Αμερικάνοι την βολέψαν την δουλειά. Με πολλούς υπαλλήλους στα γκισέ η ουρά προχωρούσε γρήγορα, αλλά και πάλι φάγαμε 1 ώρα εκεί για να μας φακελώσουν (δαχτυλικά αποτυπώματα και φωτογραφία προσώπου) και να μας ρωτήσουν δυο ηλίθιες ερωτήσεις:
-"τι ήρθατε να κάνετε εδώ;"
-"να σας τινάξω στον αέρα φυσικά" "να επισκευτούμε τον αδερφό μου"
-"πόσο θα μείνετε;"
-"όλη μας την ζωή" "έναν μήνα"
Τρέχοντας στις ταινίες να πάρουμε τις βαλίτσες μας (3 dollars το 'χανε το καροτσάκι οι αγιογδύτες), τρέχοντας να βρούμε που διάολο υποτίθεται ότι πρέπει να τις δόσουμε για να συνεχίσουν το ταξίδι τους για το Seattle μαζί μας, τρέχοντας να βρούμε που είναι το terminal 2 για να πάρουμε το άλλο αεροπλάνο. Για να πάμε εκεί έπρεπε να βγούμε έξω από το κτίριο, να διανύσουμε λίγα μέτρα και να ξαναμπούμε. Αγαπητοί (μη Πατρινοί) φίλοι, νομίζετε ότι στην Πάτρα έχει υγρασία;;; Ας καγχάσω!!! ΧΑ! ΧΑ! ΧΑ! Μέχρι να ξαναμπούμε στο κτίριο τα εισητήρια που κρατούσα στο χέρι μου είχαν νοτίσει. Ούτε να αναπνεύσεις δεν μπορούσες καλά καλά.
Με κόπο και με ερωτήσεις σε τυπάδες που φορούσαν στολές πιλότων (δεν μπορεί αυτοί θα ξέρουν που να πάμε) το βρήκαμε το terminal 2, με ακόμη μεγαλύτερο κόπο βρήκαμε την ουρά για το check-in της εταιρίας που θα πετούσαμε, Delta airlines. Αγαπητοί (Πατρινοί και μη Πατρινοί) φίλοι, νομίζετε ότι στο Ελληνικό δημόσιο δεν δουλεύουν;;; Ας καγχάσω ξανά!!! ΧΑ! ΧΑ! ΧΑ! Η τύπισσα στο γκισέ είχε μπροστά της μια ουρά 15-20 ατόμων περίπου και έκανε 3/4 να την εξυπηρετήσει [1]. Μετά άρχισε το πανηγύρι. Φτάνοντας στην πύλη μας έπρεπε να περάσουμε από ασφάλεια [2].
-"Παρακαλώ αφήστε όλες τις τσάντες στην ταινία (για να περάσουν από ακτίνες)"
-"οκ"
-"Ωραία. Παρακαλώ βγάλτε τα παπούτσια σας, αφήστε τα στην ταινία και περάστε από τις ακτίνες"
-"ε;"
-"Βγάλτε τα παπούτσια σας και περάστε από τις ακτίνες"
-"..." (σοβαρά. τα βγάλαμε)
-"Καθίστε εδώ. Σηκώστε τα πόδια μπροστά" (πέρασμα στα πόδια και στις πατούσες με τον ανιχνευτή) "Σηκωθείτε και απλώστε τα χέρια στα πλάγια" (πέρασμα με τον ανιχνευτή) "Όπου χτυπάει ο ανιχνευτής θα σας ψάχνω" (γυναίκα ασφαλίτισσα για τις γυναίκες, άντρας για τους άντρες)
Αφού περάσαν οι τσάντες μας από τις ακτίνες ... "Θα ανοίξω τις τσάντες σας να τις ψάξω" (κι όταν λέμε έψαξε, είδε και τι μάρκα σερβιέτες φοράω -μετά συγχωρήσεως-). Αναπτύρες δεν βρήκε γιατί τους είχαμε αφήσει ήδη στο Ελ. Βενιζέλος.
Ε αφού τελειώσαμε με τα 'τυπικά' πήγαμε να περιμένουμε να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο, το οποίο είχε ήδη μισή ώρα καθυστέρηση όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο και κατέληξε σε μία ώρα καθυστέρηση.
Το JFK ήταν άθλιο, βρώμικο και με λίγες ταμπέλες (ο πατέρας μου με διαβεβαίωσε ότι είναι πιο άθλιο κι από το παλιό Ελληνικό). Το αεροπλάνο ήταν μικρό και παλιό, οι αεροσυνοδοί κυράτσες, το φαί δεν ήταν δωρεάν, ούτε και οι ταινίες (αγιογδύτες) [3]. Το αεροδρόμιο του Seattle ήταν εξαιρετικά αξιοπρεπές. Καθαρό, με πολλές ταμπέλες, κυλιόμενες σκάλες και ταινίες για τους επισκέπτες. Γενικά έκανε την δουλειά του βρε αδερφέ.
Θα κλείσω εδώ λέγοντας ότι δεν αναγνώρισα τον αδερφό μου (σοβαρά το λέω αυτό δεν είναι σχήμα λόγου) ο οποίος έχει μείνει σχεδόν ο μισός. Όλοι στην Αμερική είναι τόφαλοι και αυτός αδυνατίζει...




[1] οκ δίπλα υπήρχαν μηχανήματα για self-service check-in, αλλά έπρεπε να έχεις βγάλει κατάλληλο εισητήριο από internet.
[2] εδώ να σημειώσω ότι οι γονείς μου δεν μιλάνε καθόλου Αγγλικά (ούτε καταλαβαίνουν φυσικά). Οπότε φανταστείτε το σκηνικό με μένα να μεταφράζω. Έχει περισσότερη πλάκα.
[3] εντάξει. Συγκρίνω βέβαια πτήση εσωτερικού με υπερατλαντική πτήση, αλλά όταν το 'εσωτερικό' σου είναι όσο μια Ευρώπη (η ΝΥ είναι τέρμα ανατολικά και το Seattle τέρμα δυτικά) περίμενα κάτι καλύτερο.

Disclaimers

1ον. Το ολοκαίνουριο και απαστράπτον λαπτόπι μου δεν έχει spell checker για Ελληνικά, οπότε σε όποιον δεν αρέσει η (ανύπαρκτη) ορθογραφία μου, να αποχωρήσει τώρα :p
2ον. Για όποιον αναρωτιέται τι κάθομαι και κάνω μπροστά από υπολογιστή στις διακοπές μου, να παραθέσω μερικές λεπτομέριες:
- αν δεν το εμπεδώσατε την πρώτη φορά..."ολοκαίνουριο και απαστράπτον λαπτόπι μου"
- 6ΜΒ σύνδεση στο internet
- αρκετός ελεύθερος χρόνος τα βράδια, διότι όταν σκοτεινιάζει μαζευόμαστε από τις βόλτες μας και εδώ δεν έχει τσάρκες για μπύρες και μαλακίες. Ο καθένας στο σπιτάκι του γιατί αύριο έχει και δουλειά!!!
- ο αδερφός μου (ο μόνος με τον οποίο θα μπορούσα να βγω έτσι κι αλλιώς) θεωρητικά δεν έχει διακοπές (άλλο αν πρακτικά το χει τραβήξει απ' τα μαλλιά και κάνει)

Seattle blog

Λοιπόν, έφτιαξα ένα blog για να γράψω τις εντυπώσεις μου από το Seattle και το ταξίδι στην Αμερική, να μπαίνει κανάς γνωστός να το βλέπει και να γελάει. Όχι τίποτ' άλλο, βαριέμαι να τα γράφω πολλές φορές στο msn...