Αν είμαστε ότι τρώμε...

...δεν απορώ καθόλου που οι Αμερικάνοι είναι αυτό που είναι :p
Μιας και αναφέρθηκα σε φαγητά παρακάτω, είπα να επεκταθώ λίγο. Ως γνωστόν έναν τόπο τον γνωρίζεις και μέσα από την κουζίνα του. Οπότε την Αμερική δεν μπορέσαμε να την γνωρίσουμε πολύ καλά, γιατί ΔΕΝ έχει κουζίνα :) Ή αν έχει την κρατάνε κρυφή.
'Αμερικάνικα' εστιατόρια δεν φαίνεται να υπάρχουν. Υπάρχουν Ελληνικά (γιατί όπου σταθεί Έλληνας ανοίγει και ένα εστιατόριο :D ), Ταϊλανδέζικα, Πακιστανικά, Μεξικάνικα, Ιαπωνικά, Ινδικά και δεν ξέρω ποιά άλλη εθνότητα έχω ξεχάσει (έχω δει και ένα Αφγανικό), αλλά Αμερικάνικα δεν υπάρχουν.
Φαγιά τα οποία 'τραβιούνται' πολύ από τους Αμερικάνους είναι τα χάμπουγκερ, η πίτσα και οι μπριζόλες. Τώρα οι τελευταίες πρέπει να ομολογήσω ότι έχουν κάποιο αμερικάνικο 'χρώμα'. Για την ακρίβεια δεν είναι μοσχαρίσιες ή χοιρινές. Είναι δεινοσαυρίσιες. Έχουν μέγεθος όσο το πληκτρολόγιο του λαπτοπ, τώρα που το κοιτάω...Και σε μήκος και σε πλάτος και σε πάχος. Επίσης, δεν είναι αυτό που λέμε "καλοψημένες" (ακόμα κι αν τις ζητήσεις έτσι). Είναι απλά αρκετά ψημένες για να μην τις πεις ωμές. Είναι πάντως πολύ μαλακές, αλλά αυτό υποψιάζομαι ότι οφείλεται στις πολλές ενέσεις. Τοπικά πάντως, το Seattle έχει την τύχη να μπορεί να προσφέρει τα χαρακτηριστικά τεράστια καβούρια του Ειρηνικού (νομίζω ότι τα λένε King), πολλών ειδών οστρακοειδή που τα τρώνε ωμά, σολομό τον οποίο μας τον έφτιαξε ο αδερφός μου εξαιρετικά και halbout που είναι ένα ψάρι σαν τον μπακαλιάρο (δεν ξέρω αν υπάρχει Ελληνικό όνομα γι αυτό). Ας είν' καλά ο ωκεανός ;)
Αφού λοιπόν απογοητευτήκαμε από την αμερικάνικη μαγειρική, είπαμε να κοιτάξουμε λίγο και την ζαχαροπλαστική. Και κει τζίφος η κατάσταση, αν και όχι τόσο πολύ όσο στην μαγειρική. Παρατήρησα ότι κυκλοφορεί πολύ το καραμελωμένο μήλο (μήλο πράσινο άψητο που βουτάνε σε λιωμένη καραμέλα, σοκολάτα και ξηρούς καρπούς) και ένα γλυκό που λέγεται fudge και έχει την υφή του σιμιγδαλένιου χαλβά. Περίμενα ότι θα βρω και πίτες με μούρα[1] αλλά δεν μπορώ να πω ότι είδα να κυκλοφορούν.
Αφού λοιπόν η αμερικάνικη μαγειρική δεν μας έκατσε, μερικά σχόλια για τις υπόλοιπες κουζίνες.
Ταϊλανδοπακιστανικό: έτσι χαρακτήρισε ο αδερφός μου ένα εστιατόριο που μας πήγε. Εξαιρετικό. Τα πιάτα τους είναι ρύζι και μια σάλτσα που ρίχνεις μόνος σου από πάνω. Η σάλτσα είναι κατά κανόνα καυτερή και αποτελείται από 2-4 βασικά υλικά (σπανάκι, κρέας, κάρρυ, πατάτες κ.α.) που δεν ανακατεύονται υπερβολικά μεταξύ τους. Μας άρεσε πολύ.
Ταϊλανδέζικο (σκέτο): παραείναι καυτερό και με περισσότερα υλικά που ενώ έχουν πλάκα (κινέζικο καλαμπόκι, ανανάς, γάλα καρύδας, φύτρα μπαμπού ) ώρες ώρες το παρακάνουν με το πόσα βάζουν.
Μεξικάνικο: το φάγαμε μόνο σε φαστφουντ και ήταν απαίσιο. Αλλά δεν νομίζω ότι φταίει η κουζίνα γι αυτό. Το φαστφουντ φταίει.
Κινέζικο: κι αυτό μόνο μια φορά σε φαστφουντ και ήταν επίσης απαίσιο, πράγμα που ενισχύει την άποψη ότι η απαισιότητα οφείλεται στο φαστ φουντ.
Ελληνικό: εάν μιλάμε για πραγματικό Ελληνικό και όχι για Έλληνα που άνοιξε πιτσαρία, μάλλον δύσκολα το βρίσκεις, καθότι είναι δύσκολο και μόνο να βρεις τα υλικά. Άμα πρέπει να αγοράζεις εισαγωγή το ελαιόλαδο και να το σερβίρεις με τις μάπες ντομάτες που έχουν εδώ...άστα να πάνε. Πήγαμε και σε ένα καλό πάντως που είχε καλύτερο φαϊ από διάφορα που υπάρχουν στην Ελλάδα :-/
Ιαπωνικό (κοινώς σούσι): δεν φάγαμε κι ούτε πρόκεται. Ψαρώσατε όμως ε;;;; :D:D:D

Της τάβλας
Και μερικά παραλειπόμενα σχετικά με το φαϊ και τα εστιατόρια...
Κατ' αρχήν σε οποιοδήποτε είδος 'φαγάδικου' και να πας, αν σου μείνει φαϊ, μπορείς να ζητήσεις κουτάκι και να το πάρεις μαζί σου. Επίσης σε αρκετά εστιατόρια όταν παραγγείλεις αναψυκτικό (το οποίο στο φέρνουν σε ποτήρι και όχι σε μπουκάλι ή κουτάκι), στο ξαναγεμίζουν δωρεάν όταν σου τελειώσει. Στα φαστφουντάδικα πρέπει να καθαρίζεις το τραπέζι μόνος σου. Μαζεύεις όλα τα περισσευούμενα στον δίσκο, τα πετάς σε μεγάλους κάδους σκουπιδιών και αφήνεις τον άδειο δίσκο απάνω στον κάδο.
Το πιο περίεργο και εκνευριστικό όλων όμως είναι το tip! Το φιλοδώρημα σύμφωνα με τον νόμο ή τα ήθη και τα έθιμα εδώ γύρω -δεν ξέρω- κυμαίνεται μεταξύ από 15% έως 20% του λογαριασμού που πληρώνεις. Θεωρητικά τα παραπάνω όρια δεν είναι δεσμευτικά, ούτε είσαι υποχρωμένος να αφήσεις τίποτα. ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ. Γιατί πρακτικά το να πληρώνεις tip είναι τόσο φυσικό όσο το να πληρώσεις τον λογαριασμό γενικά. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η διαδικασία με την οποία γίνεται αυτό. Στο Αμέρικα σπανίως πληρώνει κανείς μετρητά. Οπότε όταν έρχεται ο λογαριασμός στο τραπέζι, αντί για χαρτονομίσματα, δίνεις την πιστωτική σου. Ο σερβιτόρος την παίρνει, πάει μέσα και την περνάει στο μηχάνημα χωρίς όμως να πατήσει ποσό χρέωσης. Στην γυρνάει μαζί με την απόδειξη της πιστωτικής όπου αναγράφεται το ποσό του λογαριασμού και από κάτω έχει δυο κενά. Εσύ πρέπει να συμπληρώσεις με στυλό το τελικό ποσό που θέλεις να πληρώσεις. Εδώ ακριβώς είναι το σημείο όπου πρέπει να κάτσεις να υπολογίσεις πόσο σκατά είναι το 15 με 20 τις εκατό του λογαριασμού σου, να το προσθέσεις στο αρχικό ποσό και να βγάλεις την σούμα για να την γράψεις στο χαρτί. Αφού ρίξεις μια τζίφρα στην απόδειξη, την παίρνει ο σερβιτόρος πάλι και πάει και πατάει το ποσό που έγραψες εσύ, ως χρέωση στην κάρτα σου.
Γιατί είναι τόσο σπαστικό αυτό; Κατ' αρχήν γιατί όταν μόλις έχεις τελειώσει το φαγάκι σου δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να σπαζοκεφαλιάζεις με μαθηματικά και να αγχώνεσαι πόσα θα αφήσεις για να μην σε θεωρήσει ο σερβιτόρος σπαγγοραμένο (πιθανότητα η οποία θα σε αγχώσει άμα έχεις και λίγο φιλότιμο εδώ που τα λέμε...). Δεύτερον το φιλοδώρημα είναι αυτό που λέει η λέξη. Φίλο (φιλικό) - δώρημα (δώρο). Το δίνεις από ευχαρίστηση (ή έστω από χαλαρή υποχρέωση) και δεν πρέπει να σου παίρνει πολλή ώρα για να το σκεφτείς. Τρίτον, αφού αυτό το σύστημα έχει καθιερωθεί στην Αμερική (δεν ξέρω αν έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα), το αποτέλεσμα είναι η μεγάλη πλειοψηφία των σερβιτόρων να πληρώνονται από τον εργοδότη τους τον βασικό μισθό και να στηρίζονται στα tips για να συμπληρώσουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα[2]. Το βάρος δηλαδή του μισθού του σερβιτόρου έχει πέσει στο μεγαλύτερο μέρος του στον πελάτη και επιπλέον ο εργοδότης δεν πληρώνει επιπλέον εισφορές. Γαμάτο κόλπο ε;;;

Αυτά περί γεύσεως... ;)


[1] Θέλω να κάνω ειδική μνοία στα μούρα και να πω ότι εδώ στο Seattle φυτρώνουν στους δρόμους τους ένα σωρό μουριές με πολλών ειδών ωραία μούρα τα οποία έχουμε καταδυναστεύσει με τους γονείς μου γιατί τα κόβουμε και τα τρώμε :) Είναι το μόνο φρούτο που έχει γεύση της προκοπής και κυρίως είναι δωρεάν :D (κι όμως κανένας δεν φαίνεται να τα κόβει :-? )
[2] Και στην Ελλάδα γίνεται κάτι παρόμοιο, απλά επειδή στην Ελλάδα τα φιλοδωρήματα δεν είναι και τόσο σταθερά, το φαινόμενο δεν είναι τόσο γενικευμένο.

Βαρεμάρα

Έχουμε εξαντλήσει πλέον τα 'καλά' μέρη για βόλτα εδώ κοντά (να μπορούμε να πάμε με το λεοφωρείο δηλαδή) και το μόνο που μας μένει να κάνουμε προκειμένου να μην μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι (πράγμα που δεν συζητιέται ως επιλογή) είναι να πηγαίνουμε για ψώνια.
Έχω αηδιάσει πλέον από τα μεγάλα πολυκαταστήματα που πουλάνε ανάκατα σαμπουάν, έπιπλα κήπου, σεντόνια, υπολογιστές και ρούχα. Δεν θέλω να ξαναμπώ σε μεγάλο κατάστημα. Σήμερα στο mal που πήγαμε όποτε έμπαινα σε ΆΛΛΟ ΈΝΑ τεράστιο μαγαζί που περιείχε πακτολούς ρούχων (το 99% των οποίων δεν βλέπονται και το 0.5% των καλών δεν είναι φτηνότερα απ ότι στην Ελλάδα) έλεγα στην μάνα μου "κουράζομαι και μόνο που το βλέπω". Δεν ξέρω πως ψωνίζετε εσείς, αλλά εγώ με την μάνα μου έχουμε την τακτική "τα βλέπω όλα και μετά αποφασίζω". Τακτική που έμαθα με πολύ επώδυνο τρόπο για τα ποδαράκια μου ότι δεν εφαρμόζεται στην Αμερική.
Και επειδή στο mal χτυπάς κάρτα (πας στις 12 και φεύγεις στις 6), η τσάρκα για ψώνια συνοδεύεται αναγκαστικά από φαγητό στα φαστφουντάδικα που κατοικοεδρεύουν εκεί μέσα. Τα αμερικάνικα φαστφουντάδικα είναι πάμπολλα, τα εξής 5: ταϊλανδέζικο, κινέζικο, μεξικάνικο, χάμπουγκερ και πίτσα. Απορρίπτουμε τα 3 πρώτα γιατί αυτές οι κουζίνες σε φαστ φουντ δεν τρώγονται. Απορρίπτουμε το 4 γιατί τα χάμπουγκερ εδώ είναι απλά απαίσια. Μας μένει μόνο το 5 λοιπόν.

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα φανατική του shopping (αν και γενικά το ψειρίζω το ζήτημα) αλλά αυτές οι εμπειρίες με απομακρύνουν όλο και περισσότερο από το σπορ.

Seattle vs. Vancouver (ή πιο γενικά Αμερική vs. Καναδά)

Σημειώσατε 2. Το Seattle και το Vancouver είναι 'δίδυμες' πόλεις. Space needle το Seattle, Harbor center tower το Vancouver. IMAX το Seattle, IMAX το Vancouver. Aquarium το Seattle, aquarium το Vancouver. Λίμνες το Seattle, λίμνες το Vancouver. Γέφυρες το Seattle, γέφυρες το Vancouver. :)
Κι όμως είναι εντελώς διαφορετικές. Οι άνθρωποι, οι δρόμοι, τα μαγαζιά, τα σπίτια, όλα είναι πολύ πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή όψη (και κουλτούρα). Η διαφορά φάνηκε από το συνοριακό έλεγχο ακόμα. Ο αστυνομικός που μας έλεγξε τα διαβατήρια έκανε όλες τις γνωστές ερωτήσεις ("που μένετε", "πόσο θα μείνετε" κτλ), αλλά το ύφος του και η στάση του ήταν άνετη και όχι επιθετική. Γυρνώντας πάλι για να μπούμε στην Αμερική, μας ‘αποθανάτισαν’ μία φορά μέσα στο αυτοκίνητο, μας σκανάρησαν με κάτι μηχανήματα που ούτε ξέρω τι ήταν, ο τύπος στον έλεγχο ήταν αυστηρός και κοφτός και ζήτησε να σκύψουμε όλοι προς την μεριά του για να δει καλύτερα εάν οι φάτσες μας ταιριάζουν όντως με αυτές των διαβατηρίων (να κοιτάξεις την φωτογραφία που μας τράβηξες ρε μπάρμπα! ).
Μπαίνοντας στην πόλη περάσαμε από το κέντρο με το αμάξι. Κόσμος να περπατάει και να ψωνίζει, σε μαγαζιά που ήταν φτιαγμένα σύμφωνα με τα Ελληνικά δεδομένα. Δηλαδή στα ισόγεια των κτιρίων, κάθε μαγαζί σε διαφορετικό οίκημα, κατά μήκος των κεντρικών δρόμων, μεγάλα αλλά όχι τεραστίων διαστάσεων. Στο Seattle αυτό το σύστημα ισχύει μόνο στην περιοχή με τους ουρανοξύστες, όπου υπάρχουν καμπόσα χλιδάτα μαγαζιά στο ισόγειό τους. Ο κόσμος όμως γενικά ψωνίζει στα mal όπου είναι συγκεντρωμένα κάμποσες δεκάδες μαγαζιά μεγάλων αλυσίδων και το μικρότερο από αυτά είναι διαστάσεων ZARA (και οι 4 όροφοι έτσι; ;) ). Για να γυρίσεις το καθένα από αυτά να δεις τι έχει και να πεις ότι θα δοκιμάσεις και 1-2 κομμάτια, θέλεις 1 ώρα στο νερό (άρα ολόκληρη την μέρα για να πας, να ψωνίσεις και να γυρίσεις). Σε ένα τέτοιο είχαμε πάει την προηγούμενη φορά που μίλαγα για ‘όργια’ :)
Εδώ όμως ο κόσμος κυκλοφορούσε στο κέντρο (οκ, υπάρχει κι άλλος λόγος για τον οποίο κυκλοφορούσε πολύς κόσμος [1]) και τα εστιατόρια και οι καφετέριες είχαν έστω και λίγα τραπεζάκια έξω (έκανε πολύ καλή μέρα. Το κλίμα του Vancouver πάντως είναι πολύ όμοιο με αυτό του Seattle) τα οποία ήταν γεμάτα. Οι άνθρωποι ΣΑΦΩΣ πιο καλοντυμένοι και περιποιημένοι από τους Αμερικάνους. Και κυρίως...όχι υπέρβαροι!!! Έχω να πω ότι ήταν μεγάλη ανακούφιση για τα μάτια μου το γεγονός ότι στους 2 ανθρώπους, ΚΑΙ οι 2 ήταν φυσιολογικού βάρους (όπως αυτό ορίζεται ιατρικά, όχι μοντέλα) και όχι μόνο ο 1. Επίσης ήταν ανακούφιση για την αισθητική μου το γεγονός ότι εάν εξαιρέσουμε κάτι ‘αγέλες’ νεαρών φρικουλέων (στο στυλ των Λονδρέζων φρικουλέων, ροζ μαλλιά, piercing παντού, μαύρα ρούχα κτλ. Μέχρι και σε αυτό είναι πιο Ευρωπαϊοι :p ) και κάτι ‘οξύμωρα’ όπως κινέζος σε στυλ μαύρου hip-hop-ά με γκόμενα κινέζα δίπλα του σε στυλ bitch-μαύρου-hip-hop-ά (το απόλυτο τουρλού κουλτούρας μιλάμε), όλοι οι υπόλοιποι ήταν φυσιολογικοί άνθρωποι που δεν βάζαν απάνω τους ότι πιο εξεζητημένο προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή (ή απλά έχουν γούστο ;p ) .
Οι δρόμοι και ο τρόπος οδήγησης μου θυμίσαν πολύ Ελλάδα. Πιο στενοί από τους Αμερικάνικους μέσα στην πόλη και πιο ‘ζωηρή’ οδήγηση. Χωρίς τις ‘μαγκιές’ και τις
‘εξυπνάδες’ όμως ;) . Έβλεπες μερικά σκουπίδια κάτω, αλλά όχι πολλά (στο Seattle δεν βρίσκεις σκουπίδι κάτω ακόμα κι αν το ψάξεις). Τα σπίτια τους (εκτός κέντρου) με λίγους ορόφους κι αυτά, αλλά πιο πυκνά χτισμένα.
Το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης είναι μάλλον ένα μικρό δάσος σε μια χερσόνησο πολύ κοντά στο κέντρο της. Σε 3 παραλίες της κακιάς ώρας (Έλληνας δεν βουτάει εκεί ούτε για πλάκα) οι Καναδοί είχαν ξαμοληθεί και κάναν το μπάνιο τους, κι αν κρίνω από τις φωνές των παιδιών που ακουγόταν από μακριά, το διασκεδάζανε κιόλας. Τους χάρηκα. Γιατί έχουν 3 άθλιες παραλίες, αλλά όταν ανεβαίνει λίγο η θερμοκρασία (γιατί δεν έκανε και ζέστη για μπάνιο) τις γεμίζουν. Στο Seattle όλες αυτές τις καλές μέρες που είμαι εδώ δεν έχουν καταφέρει να γεμίσουν τα (ωραιότατα και πολλά) πάρκα που έχουν μεσ’ την πόλη. Τζάμπα πάει το πράσινο και ολοκάθαρο γρασίδι (το οποίο προς μεγάλη χαρά των απανταχού χαζογκόμενων είναι και απαλλαγμένο από κάθε είδους ζουζούνια, λόγω του κρύου κλίματος). Από τους λίγους που βλέπεις να κυκλοφορούν, το 80% είναι μόνοι τους και έχουν βγάλει τα σκυλιά τους για βόλτα και ‘κακά’ (τα οποία μαζεύουν μετά όλοι ανεξαιρέτως), το 10% οικογένειες με μωρά που χαλαρώνουν και 10% υπόλοιποι.


Résumé (γαλλιστί που είναι και η δεύτερη επίσημη γλώσσα του Καναδά): Παρόλο που οι Καναδέζοι δεν παύουν να είναι ουσιαστικά Αμερικάνοι, αυτοί δείχνουν πιο ‘εύκολοι’ στο να ζήσεις μαζί τους. Αν είχα να διαλέξω μεταξύ Seattle και Vancouver (προσπαθώ να αναφέρομαι περισσότερο στις πόλεις γιατί η Αμερική, όπως και ο Καναδάς, είναι τεράστιες χώρες και ότι ισχύει στις πόλεις που γνώρισα δεν ισχύει 100% στην υπόλοιπη έκτασή τους) θα διάλεγα το δεύτερο.

...Άσε που με τόσες κινέζες εκειπέρα επιτέλους θα μπορούσα να βρω ρούχα στο νούμερό μου!!! Ρε παιδιά...θα ορκιζόμουν ότι οι κούκλες στις βιτρίνες των μαγαζιών με ρούχα ήταν πιο κοντές από αυτές τις Ελλάδας :D:D:D

edit: Φτάσαμε πίσω στο Seattle λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Το GPS[2] αποφάσισε να μας περάσει από το κέντρο. Σαββατόβραδο και ο κόσμος ήταν έξω. Πολλοί μαύροι με τα χαρακτηριστικά φαρδιά αθλητικά ρούχα[3], ισπανόφωνοι (με παρόμοιο στυλάκι κι αυτοί) και λοιποί λευκοί κάναν ουρά για να μπούνε σε κλαμπάκια στην είσοδο των οποίων εκτός από έλεγχο 'πόρτας' σου γίνεται και έλεγχος για όπλα. Και αυτοί ήταν οι καλύτεροι. Γιατί οι υπόλοιποι απλά περιφέροταν, αράζαν σε πλατείες, φωνάζαν στους δρόμους, άστεγοι κοιμόταν κάτω. Μια εικόνα αθλιότητας και παρακμής. Κανείς δεν θα με πείσει ότι και να πει ότι σε αυτή την χώρα οι κάτοικοι έχουν ποιότητα ζωής (ή ότι ξέρουν τι είναι αυτό) και όλα τα υλικά και πρακτικά καλά που υπάρχουν εδώ δεν αντισταθμίζουν (για μένα) αυτό το γεγονός.


[1] Χτες υπήρχε μια εκδήλωση στην πόλη. Όλοι οι υπάλληλοι που συνδιαλεγόμασταν μας ρωτούσαν αν θα κάτσουμε να δούμε τα πυροτεχνήματα στις 10 το βράδυ. Διαβάσαμε σε μια ενημερωτική ταμπέλα στον πύργο ότι το πρώτο σ/κ του Αυγούστου εορτάζεται η Κινέζικη πρωτοχρονιά (το Vancouver είναι πήχτρα στους Κινέζους, Γιαπωνέζους και λοιπούς Ασιάτες). Θεωρήσαμε λοιπόν ότι τα πυροτεχνήματα ήταν μέρος της γιορτής κι ότι δεν θα ήταν τίποτα το σπουδαίο και δεν κάτσαμε να τα δούμε γιατί ήμασταν κουρασμένοι και θέλαμε να φτάσουμε κατά τα μεσάνυχτα πίσω στο σπίτι. Μέγα λάθος :( . Ψάχνοντας σήμερα links για το Vancouver έπεσα πάνω σε αυτό. Απ’ ότι φαίνεται θα άξιζε τον κόπο να κάτσουμε. Είμαι πολύ στενοχωρημένη που χάσαμε την ευκαιρία.
Ο κόσμος πάντως που είχε έρθει λόγω αυτού ήταν πάρα πολύς και ήταν εμφανές αυτό κυρίως κατά τις 9 που εμείς προσπαθούσαμε να ξεμπλέξουμε από τον λαβύρινθο των δρόμων για να φύγουμε και εκατοντάδες από αυτούς συνέρεαν στο English bay.
[2] το οποίο μας συνοδεύει σε όλες τις βόλτες και σε πολλές μετακινήσεις μέσα στην πόλη και είναι και γαμώ τις πλάκες :) . Οι χάρτες για την Αμερική είναι ιδιαίτερα λεπτομερείς και με πολλές πληροφορίες για rest areas, βενζινάδικα, τουριστικά αξιοθέατα κ.α. και είναι πολύ χρήσιμο. Το σκατό μιλάει κιόλας :D "Σε 500 μέτρα στρίψτε δεξιά"...."Σε 200 μέτρα στρίψτε δεξιά"...(5-10 μέτρα πριν την στροφή) "Στρίψτε δεξιά". Και στοιχηματίζω ότι θα υπάρχει και κανά προγραμματάκι που θα το κάνει να λέει "ΔΕΞΙΑ ΕΙΠΑΜΕ ΜΑΛΑΚΑ!!!" άμα χάσεις την στροφή :D:D:D Σε παίρνει από το χεράκι και σε πάει. Θέλω και γωωωωωωωω!!!!! (και πιστέψτε με θα έπαιρνα σίγουρα εάν οι χάρτες που μέχρι στιγμής υπάρχουν για την Ελλάδα ήταν καλύτεροι). Όχι ότι το χρειάζομαι βέβαια (γκούχου, γκούχου). Όσοι έχουν έρθει μαζί μου με το αμάξι μπορούν να πιστοποιήσουν ότι είμαι ταχυδρομικό κοτσίφι :p
[3] τους οποίους όταν τους βλέπω μου δημιουργούνται αισθήματα φόβου. Πρέπει να σταματήσω να βλέπω αμερικάνικες ταινίες γμτ. Ρατσίστρια θα γίνω.