Σκόρπιες σκέψεις

• Αναμονή για την πτήση μας ΝΥ-Αθήνα.

Οι περισσότεροι επιβάτες είναι Έλληνες. Αυτή την φορά είχαμε μεγάλη καθυστέρηση -2 ώρες συνολικά- που οφειλόταν στην 45λεπτη καθυστερημένη άφιξη του αεροπλάνου στο JFK και στην συνέχεια ενισχύθηκε απο το γεγονός ότι "χάσαμε" την σειρά μας για απογείωση και μετά ήταν μάλλον δύσκολο να μας "χώσουν" σφήνα[1].
Η επιβίβαση στα αεροπλάνα γίνεται με καθορισμένη σειρά, δλδ πρώτα οι ανάπηροι, μετά οι γονείς με μικρά παιδιά και στην συνέχεια οι υπόλοιποι ανάλογα με την σειρά της θέσης τους ώστε να γεμίζουν πρώτα τα τμήματα που είναι πιο μακριά από την πόρτα (αυτό γίνεται γιατί όσοι μπαίνουν στο αεροπλάνο συνήθως προσπαθούν να βολευτούν και να ανεβάσουν τις χειραποσκευές τους στους αποθηκευτικούςχώρους, κλείνοντας έτσι τον διάδρομο για τους υπόλοιπους). Η λογική λέει ότι δεν χρειάζεται να σηκωθείς από την θέση σου στην αίθουσα αναμονής μέχρι να φωνάξουν την δικιά σου σειρά. Δεν έχει καμία σημασία. Όλοι σηκώθηκαν από την στιγμή που ανακοινώθηκε ότι θα μπουν οι ανάπηροι. Η λογική λέει επίσης ότι άμα η συμπαθητική δεσποινίς λέει "σειρές 28 έως 40" και το εισητήριό σου αναγράφει 'σειρά 18', δεν πας να επιβιβαστείς. Ξανά δεν έχει καμία σημασία. Τουλάχιστον όχι για μια κυρία που το έκανε (και προς μεγάλη μου ανακούφιση η ελληνίδα υπεύθυνη της Ολυμπιακής την έστειλε πίσω :) ). Στην συνέχεια κολλήσαμε μέσα στην φυσούνα. Μπροστά μας ήταν μια παρέα από δύο ζευγάρια που μάλλον είχαν γνωριστεί εκείνη την ώρα. Περνάνε από δίπλα μας οι αεροσυνοδοί που ξεφορτώνουν τα καροτσάκια με τα οποία είχαν επιβιβαστεί οι ανάπηροι. Σχόλια. "καλά τώρα βολεύουν τους ανάπηρους;". Το γεγονός ότι τα καροτσάκια ξεφορτώνονται, δεν φορτώνονται, από το αεροπλάνο, δεν σημαίνει οτι αυτοί που τα χρησιμοποιούσαν είναι ήδη μέσα και καθισμένοι;. "και μας γιατί μας είπαν να μπούμε και περιμένουμε τώρα όρθιοι; δεν μπορούσαν να μας αφήσουν να περιμένουμε κι άλλο στην αίθουσα;". Υπενθυμίζω ότι όλοι (καλά μπορεί να μου ξέφυγε κανένας) είχαν σηκωθεί όρθιοι από την πρώτη στιγμή που άρχισε η επιβίβαση. "ε καλά τώρα για την ολυμπιακή μιλάμε! η καθυστέρηση είναι στάνταρ". Θα έχουν πετάξει και με άλλες εταιρίες σκέφτομαι και θα κάνουν σύγκριση. Γιατί εμείς την ΝΥ-Seattle πτήση είχαμε καθυστέρηση 1 ώρα. Επίσης, δεν θυμάμαι ο αδερφός μου που κάνει αυτό το ταξίδι κυρίως με Ολυμπιακή και KLM να έχει εκφράσει ιδιαίτερα παράπονα προς την Ολυμπιακή. Στο καπάκι μία από τις γυναίκες της παρέας παραδέχεται ότι πρόσφατα είχε περιμένει 1 ώρα μέσα στο αεροπλάνο σε πτήση της Delta αν θυμάμαι καλά. Δεν αναφέρανε πάντως με ποιές άλλες εταιρίες έχουν πετάξει και μείνανε ευχαριστημένοι. Τυχαίο θα' ταν :) . "και τι φαγητό είναι αυτό που δίνουν;". Χμμμ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ καλό φαγητό για αεροπλάνο μήπως;;; ΔΩΡΕΑΝ μήπως;;;. Ο αδερφός μου δεν αγγίζει καν το φαϊ της KLM. Και πιστέψε με...ΔΕΝ είναι εκλεκτικός στο φαϊ του :p . "και τις ταινίες στις βάζουν 5-6 φορές να τις δεις για να τις εμπεδώσεις" (γέλια) "χάθηκε κανά κανάλι τηλεόρασης;". Όχι ότι καταλαβαίνω για ποιόν λόγο η ET3, ο ΑΝΤ1 και το MEGA satellite (αυτά μόνο εκπέμπουν δορυφορικά νομίζω) είναι προτιμότερα από τις (εμπορικές) ταινίες. Προσπάθησα πάντως να φανταστώ μια εναλλακτική λύση για μια πολύωρη πτήση, εκτός από την επανάληψη. Δεδομένου ότι οι ταινίες κοστίζουν στην αεροπορική εταιρία, δεν βρήκα κάτι καλύτερο.
Τελικά το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ολυμπιακής είναι ότι την χρησιμοποιούν πολλοί Έλληνες :D . Let's breed them out!!! LOL (κακία και κλεμμένο).

Σημειώσεις: είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν καλύτερες αεροπορικές από την Ολυμπιακή (ειδικά για πτήσεις εσωτερικού). Οι δύο πτήσεις εσωτερικού με Αμερικάνικες εταιρίες δεν αποτελούν δα και κανένα σοβαρό στατιστικό δείγμα. Απλά είμαι (αυτή την στιγμή, με τις μέχρι τώρα εμπειρίες μου) πεπεισμένη ότι δεν της αξίζει η άθλια εικόνα που της έχουν αποδώσει. Και ακόμα περισσότερο ότι η "βρώμα" καλλιεργείται σκοπίμως.





[1] number 1 στο top 10 με τις ατάκες που οδηγούν ανθρώπους σε αυτοκτονία: (μετά από 1:30' ώρα αναμονής) "Κυρίες και κύριοι γεια σας. Ειμαί ο τάδε ο πιλότος σας. Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι είμαστε το νούμερο 25 στην σειρά απογείωσης, οπότε θα χρειαστεί ακόμα ένα 20λεπτο μέχρι να απογειωθούμε". :D

Σπίτι μου, σπιτάκι μου!!!

Για όποιον δεν το κατάλαβε...γυρίσαμε, και το χαμόγελο έχει πάει μέχρι τ' αυτιά :)

Έριξα την βουτιά μου στην θάλασαα, ήπια την μπυρίτσα μου (σε μαγαζί που ο σερβιτόρος σε ΣΕΡΒΙΡΕΙ :p ), σηκώθηκα χωρίς να αφήσω φιλοδώρημα (είμαι καρμίρω :p ) κι αύριο θα πάω στο σούπερ μάρκετ απέναντι που απέχει 3 λεπτά με τα πόδια (και όχι 25' με το αυτοκίνητο).

Καλά μιλάμε για ποιότητα ζωής όχι μαλακίες :D


ΥΓ: μπορεί να βρω τον χρόνο και την όρεξη να γράψω μερικά παραλειπόμενα ακόμα και δυο κουβέντες παραπάνω για την ΝΥ.

Υψηλές γνωριμίες

Είναι φοβερό το τι κόσμο μπορεί να πετύχει κανείς στην ΝΥ :) . Όπως πχ τον Samuel Jackson...
Η φωτογραφία είναι λίγο κουνημένη γιατί είχε πολύ κόσμο εκεί γύρω που τσίριζε και σπρώχνανε τον πατέρα μου που τραβούσε με την μηχανή.

I love hate NY

Βρώμα και δυσωδία. Αυτές οι λέξεις μόνο μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση στο Manhattan. Ότι ωραίο έχω δει από κτίρια, πάρκα, μουσεία κτλ έχει επισκιαστεί από την απίστευτη βρώμα που επικρατεί στους δρόμους. Εδώ τα πάμπολλα σκουπίδια στα πεζοδρόμια, συνοδεύονται και με άκρως 'απολαυστικές' μυρωδιές σφαγμένων κρεάτων, βόθρων και λοιπών 'ευχάριστων'.
Και φυσικά το όλο σκηνικό γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορο από τον φονικό συνδιασμό ζέστης και υγρασίας. Με το που βγαίνεις έξω από κτίριο (όλα τα κτίρια διαθέτουν air condition, για ευνόητους λόγους) κολλάς ολόκληρος και ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι. Οι τουριστικές μας βόλτες (που προφανώς περιλαμβάνουν πολύ περπάτημα) μοιάζουν με κολαστήριο.
Ο 'πολιτισμός' που επικρατούσε στο Seattle, εδώ έχει πάει περίπατο. Ευγενικό υπάλληλο δεν πετυχαίνεις ούτε με σφαίρες. Όσο για την κυκλοφορία στους δρόμους...σκεφτείτε Αθήνα και πολλαπλασιάστε επί 3. ΠΙΣΩ ΚΑΙ Σ' ΕΦΑΓΑΑΑ!!! :D

Αλλά τα αξιοθέατα, αξιοθέατα. Το άγαλμα της ελευθερίας μόνο από το καράβι, διότι όλα τα εθνικά μνημεία έχουν κλείσει μετά την 11η Σεπτεμβρίου (LOL). Η chinatown πολύ διαφορετική. Το Central Park τεράστιο αλλά όχι και φοβερά 'πράσινο' (που τα ατελείωτα πράσινα δέντρα του Seattle. Ααααχχχ!). Το Metropolitan museum επίσης τεράστιο, πολύ ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε να το δούμε όλο γιατί δεν προλάβαμε. Η Times square έχει τόσα πολλά λαμπιόνια όσα βλέπετε στις ταινίες :) .

Αυτά στα γρήγορα γιατί πρέπει να κοιμηθούμε κιόλας ;)

Αν είμαστε ότι τρώμε...

...δεν απορώ καθόλου που οι Αμερικάνοι είναι αυτό που είναι :p
Μιας και αναφέρθηκα σε φαγητά παρακάτω, είπα να επεκταθώ λίγο. Ως γνωστόν έναν τόπο τον γνωρίζεις και μέσα από την κουζίνα του. Οπότε την Αμερική δεν μπορέσαμε να την γνωρίσουμε πολύ καλά, γιατί ΔΕΝ έχει κουζίνα :) Ή αν έχει την κρατάνε κρυφή.
'Αμερικάνικα' εστιατόρια δεν φαίνεται να υπάρχουν. Υπάρχουν Ελληνικά (γιατί όπου σταθεί Έλληνας ανοίγει και ένα εστιατόριο :D ), Ταϊλανδέζικα, Πακιστανικά, Μεξικάνικα, Ιαπωνικά, Ινδικά και δεν ξέρω ποιά άλλη εθνότητα έχω ξεχάσει (έχω δει και ένα Αφγανικό), αλλά Αμερικάνικα δεν υπάρχουν.
Φαγιά τα οποία 'τραβιούνται' πολύ από τους Αμερικάνους είναι τα χάμπουγκερ, η πίτσα και οι μπριζόλες. Τώρα οι τελευταίες πρέπει να ομολογήσω ότι έχουν κάποιο αμερικάνικο 'χρώμα'. Για την ακρίβεια δεν είναι μοσχαρίσιες ή χοιρινές. Είναι δεινοσαυρίσιες. Έχουν μέγεθος όσο το πληκτρολόγιο του λαπτοπ, τώρα που το κοιτάω...Και σε μήκος και σε πλάτος και σε πάχος. Επίσης, δεν είναι αυτό που λέμε "καλοψημένες" (ακόμα κι αν τις ζητήσεις έτσι). Είναι απλά αρκετά ψημένες για να μην τις πεις ωμές. Είναι πάντως πολύ μαλακές, αλλά αυτό υποψιάζομαι ότι οφείλεται στις πολλές ενέσεις. Τοπικά πάντως, το Seattle έχει την τύχη να μπορεί να προσφέρει τα χαρακτηριστικά τεράστια καβούρια του Ειρηνικού (νομίζω ότι τα λένε King), πολλών ειδών οστρακοειδή που τα τρώνε ωμά, σολομό τον οποίο μας τον έφτιαξε ο αδερφός μου εξαιρετικά και halbout που είναι ένα ψάρι σαν τον μπακαλιάρο (δεν ξέρω αν υπάρχει Ελληνικό όνομα γι αυτό). Ας είν' καλά ο ωκεανός ;)
Αφού λοιπόν απογοητευτήκαμε από την αμερικάνικη μαγειρική, είπαμε να κοιτάξουμε λίγο και την ζαχαροπλαστική. Και κει τζίφος η κατάσταση, αν και όχι τόσο πολύ όσο στην μαγειρική. Παρατήρησα ότι κυκλοφορεί πολύ το καραμελωμένο μήλο (μήλο πράσινο άψητο που βουτάνε σε λιωμένη καραμέλα, σοκολάτα και ξηρούς καρπούς) και ένα γλυκό που λέγεται fudge και έχει την υφή του σιμιγδαλένιου χαλβά. Περίμενα ότι θα βρω και πίτες με μούρα[1] αλλά δεν μπορώ να πω ότι είδα να κυκλοφορούν.
Αφού λοιπόν η αμερικάνικη μαγειρική δεν μας έκατσε, μερικά σχόλια για τις υπόλοιπες κουζίνες.
Ταϊλανδοπακιστανικό: έτσι χαρακτήρισε ο αδερφός μου ένα εστιατόριο που μας πήγε. Εξαιρετικό. Τα πιάτα τους είναι ρύζι και μια σάλτσα που ρίχνεις μόνος σου από πάνω. Η σάλτσα είναι κατά κανόνα καυτερή και αποτελείται από 2-4 βασικά υλικά (σπανάκι, κρέας, κάρρυ, πατάτες κ.α.) που δεν ανακατεύονται υπερβολικά μεταξύ τους. Μας άρεσε πολύ.
Ταϊλανδέζικο (σκέτο): παραείναι καυτερό και με περισσότερα υλικά που ενώ έχουν πλάκα (κινέζικο καλαμπόκι, ανανάς, γάλα καρύδας, φύτρα μπαμπού ) ώρες ώρες το παρακάνουν με το πόσα βάζουν.
Μεξικάνικο: το φάγαμε μόνο σε φαστφουντ και ήταν απαίσιο. Αλλά δεν νομίζω ότι φταίει η κουζίνα γι αυτό. Το φαστφουντ φταίει.
Κινέζικο: κι αυτό μόνο μια φορά σε φαστφουντ και ήταν επίσης απαίσιο, πράγμα που ενισχύει την άποψη ότι η απαισιότητα οφείλεται στο φαστ φουντ.
Ελληνικό: εάν μιλάμε για πραγματικό Ελληνικό και όχι για Έλληνα που άνοιξε πιτσαρία, μάλλον δύσκολα το βρίσκεις, καθότι είναι δύσκολο και μόνο να βρεις τα υλικά. Άμα πρέπει να αγοράζεις εισαγωγή το ελαιόλαδο και να το σερβίρεις με τις μάπες ντομάτες που έχουν εδώ...άστα να πάνε. Πήγαμε και σε ένα καλό πάντως που είχε καλύτερο φαϊ από διάφορα που υπάρχουν στην Ελλάδα :-/
Ιαπωνικό (κοινώς σούσι): δεν φάγαμε κι ούτε πρόκεται. Ψαρώσατε όμως ε;;;; :D:D:D

Της τάβλας
Και μερικά παραλειπόμενα σχετικά με το φαϊ και τα εστιατόρια...
Κατ' αρχήν σε οποιοδήποτε είδος 'φαγάδικου' και να πας, αν σου μείνει φαϊ, μπορείς να ζητήσεις κουτάκι και να το πάρεις μαζί σου. Επίσης σε αρκετά εστιατόρια όταν παραγγείλεις αναψυκτικό (το οποίο στο φέρνουν σε ποτήρι και όχι σε μπουκάλι ή κουτάκι), στο ξαναγεμίζουν δωρεάν όταν σου τελειώσει. Στα φαστφουντάδικα πρέπει να καθαρίζεις το τραπέζι μόνος σου. Μαζεύεις όλα τα περισσευούμενα στον δίσκο, τα πετάς σε μεγάλους κάδους σκουπιδιών και αφήνεις τον άδειο δίσκο απάνω στον κάδο.
Το πιο περίεργο και εκνευριστικό όλων όμως είναι το tip! Το φιλοδώρημα σύμφωνα με τον νόμο ή τα ήθη και τα έθιμα εδώ γύρω -δεν ξέρω- κυμαίνεται μεταξύ από 15% έως 20% του λογαριασμού που πληρώνεις. Θεωρητικά τα παραπάνω όρια δεν είναι δεσμευτικά, ούτε είσαι υποχρωμένος να αφήσεις τίποτα. ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ. Γιατί πρακτικά το να πληρώνεις tip είναι τόσο φυσικό όσο το να πληρώσεις τον λογαριασμό γενικά. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η διαδικασία με την οποία γίνεται αυτό. Στο Αμέρικα σπανίως πληρώνει κανείς μετρητά. Οπότε όταν έρχεται ο λογαριασμός στο τραπέζι, αντί για χαρτονομίσματα, δίνεις την πιστωτική σου. Ο σερβιτόρος την παίρνει, πάει μέσα και την περνάει στο μηχάνημα χωρίς όμως να πατήσει ποσό χρέωσης. Στην γυρνάει μαζί με την απόδειξη της πιστωτικής όπου αναγράφεται το ποσό του λογαριασμού και από κάτω έχει δυο κενά. Εσύ πρέπει να συμπληρώσεις με στυλό το τελικό ποσό που θέλεις να πληρώσεις. Εδώ ακριβώς είναι το σημείο όπου πρέπει να κάτσεις να υπολογίσεις πόσο σκατά είναι το 15 με 20 τις εκατό του λογαριασμού σου, να το προσθέσεις στο αρχικό ποσό και να βγάλεις την σούμα για να την γράψεις στο χαρτί. Αφού ρίξεις μια τζίφρα στην απόδειξη, την παίρνει ο σερβιτόρος πάλι και πάει και πατάει το ποσό που έγραψες εσύ, ως χρέωση στην κάρτα σου.
Γιατί είναι τόσο σπαστικό αυτό; Κατ' αρχήν γιατί όταν μόλις έχεις τελειώσει το φαγάκι σου δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να σπαζοκεφαλιάζεις με μαθηματικά και να αγχώνεσαι πόσα θα αφήσεις για να μην σε θεωρήσει ο σερβιτόρος σπαγγοραμένο (πιθανότητα η οποία θα σε αγχώσει άμα έχεις και λίγο φιλότιμο εδώ που τα λέμε...). Δεύτερον το φιλοδώρημα είναι αυτό που λέει η λέξη. Φίλο (φιλικό) - δώρημα (δώρο). Το δίνεις από ευχαρίστηση (ή έστω από χαλαρή υποχρέωση) και δεν πρέπει να σου παίρνει πολλή ώρα για να το σκεφτείς. Τρίτον, αφού αυτό το σύστημα έχει καθιερωθεί στην Αμερική (δεν ξέρω αν έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα), το αποτέλεσμα είναι η μεγάλη πλειοψηφία των σερβιτόρων να πληρώνονται από τον εργοδότη τους τον βασικό μισθό και να στηρίζονται στα tips για να συμπληρώσουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα[2]. Το βάρος δηλαδή του μισθού του σερβιτόρου έχει πέσει στο μεγαλύτερο μέρος του στον πελάτη και επιπλέον ο εργοδότης δεν πληρώνει επιπλέον εισφορές. Γαμάτο κόλπο ε;;;

Αυτά περί γεύσεως... ;)


[1] Θέλω να κάνω ειδική μνοία στα μούρα και να πω ότι εδώ στο Seattle φυτρώνουν στους δρόμους τους ένα σωρό μουριές με πολλών ειδών ωραία μούρα τα οποία έχουμε καταδυναστεύσει με τους γονείς μου γιατί τα κόβουμε και τα τρώμε :) Είναι το μόνο φρούτο που έχει γεύση της προκοπής και κυρίως είναι δωρεάν :D (κι όμως κανένας δεν φαίνεται να τα κόβει :-? )
[2] Και στην Ελλάδα γίνεται κάτι παρόμοιο, απλά επειδή στην Ελλάδα τα φιλοδωρήματα δεν είναι και τόσο σταθερά, το φαινόμενο δεν είναι τόσο γενικευμένο.

Βαρεμάρα

Έχουμε εξαντλήσει πλέον τα 'καλά' μέρη για βόλτα εδώ κοντά (να μπορούμε να πάμε με το λεοφωρείο δηλαδή) και το μόνο που μας μένει να κάνουμε προκειμένου να μην μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι (πράγμα που δεν συζητιέται ως επιλογή) είναι να πηγαίνουμε για ψώνια.
Έχω αηδιάσει πλέον από τα μεγάλα πολυκαταστήματα που πουλάνε ανάκατα σαμπουάν, έπιπλα κήπου, σεντόνια, υπολογιστές και ρούχα. Δεν θέλω να ξαναμπώ σε μεγάλο κατάστημα. Σήμερα στο mal που πήγαμε όποτε έμπαινα σε ΆΛΛΟ ΈΝΑ τεράστιο μαγαζί που περιείχε πακτολούς ρούχων (το 99% των οποίων δεν βλέπονται και το 0.5% των καλών δεν είναι φτηνότερα απ ότι στην Ελλάδα) έλεγα στην μάνα μου "κουράζομαι και μόνο που το βλέπω". Δεν ξέρω πως ψωνίζετε εσείς, αλλά εγώ με την μάνα μου έχουμε την τακτική "τα βλέπω όλα και μετά αποφασίζω". Τακτική που έμαθα με πολύ επώδυνο τρόπο για τα ποδαράκια μου ότι δεν εφαρμόζεται στην Αμερική.
Και επειδή στο mal χτυπάς κάρτα (πας στις 12 και φεύγεις στις 6), η τσάρκα για ψώνια συνοδεύεται αναγκαστικά από φαγητό στα φαστφουντάδικα που κατοικοεδρεύουν εκεί μέσα. Τα αμερικάνικα φαστφουντάδικα είναι πάμπολλα, τα εξής 5: ταϊλανδέζικο, κινέζικο, μεξικάνικο, χάμπουγκερ και πίτσα. Απορρίπτουμε τα 3 πρώτα γιατί αυτές οι κουζίνες σε φαστ φουντ δεν τρώγονται. Απορρίπτουμε το 4 γιατί τα χάμπουγκερ εδώ είναι απλά απαίσια. Μας μένει μόνο το 5 λοιπόν.

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα φανατική του shopping (αν και γενικά το ψειρίζω το ζήτημα) αλλά αυτές οι εμπειρίες με απομακρύνουν όλο και περισσότερο από το σπορ.

Seattle vs. Vancouver (ή πιο γενικά Αμερική vs. Καναδά)

Σημειώσατε 2. Το Seattle και το Vancouver είναι 'δίδυμες' πόλεις. Space needle το Seattle, Harbor center tower το Vancouver. IMAX το Seattle, IMAX το Vancouver. Aquarium το Seattle, aquarium το Vancouver. Λίμνες το Seattle, λίμνες το Vancouver. Γέφυρες το Seattle, γέφυρες το Vancouver. :)
Κι όμως είναι εντελώς διαφορετικές. Οι άνθρωποι, οι δρόμοι, τα μαγαζιά, τα σπίτια, όλα είναι πολύ πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή όψη (και κουλτούρα). Η διαφορά φάνηκε από το συνοριακό έλεγχο ακόμα. Ο αστυνομικός που μας έλεγξε τα διαβατήρια έκανε όλες τις γνωστές ερωτήσεις ("που μένετε", "πόσο θα μείνετε" κτλ), αλλά το ύφος του και η στάση του ήταν άνετη και όχι επιθετική. Γυρνώντας πάλι για να μπούμε στην Αμερική, μας ‘αποθανάτισαν’ μία φορά μέσα στο αυτοκίνητο, μας σκανάρησαν με κάτι μηχανήματα που ούτε ξέρω τι ήταν, ο τύπος στον έλεγχο ήταν αυστηρός και κοφτός και ζήτησε να σκύψουμε όλοι προς την μεριά του για να δει καλύτερα εάν οι φάτσες μας ταιριάζουν όντως με αυτές των διαβατηρίων (να κοιτάξεις την φωτογραφία που μας τράβηξες ρε μπάρμπα! ).
Μπαίνοντας στην πόλη περάσαμε από το κέντρο με το αμάξι. Κόσμος να περπατάει και να ψωνίζει, σε μαγαζιά που ήταν φτιαγμένα σύμφωνα με τα Ελληνικά δεδομένα. Δηλαδή στα ισόγεια των κτιρίων, κάθε μαγαζί σε διαφορετικό οίκημα, κατά μήκος των κεντρικών δρόμων, μεγάλα αλλά όχι τεραστίων διαστάσεων. Στο Seattle αυτό το σύστημα ισχύει μόνο στην περιοχή με τους ουρανοξύστες, όπου υπάρχουν καμπόσα χλιδάτα μαγαζιά στο ισόγειό τους. Ο κόσμος όμως γενικά ψωνίζει στα mal όπου είναι συγκεντρωμένα κάμποσες δεκάδες μαγαζιά μεγάλων αλυσίδων και το μικρότερο από αυτά είναι διαστάσεων ZARA (και οι 4 όροφοι έτσι; ;) ). Για να γυρίσεις το καθένα από αυτά να δεις τι έχει και να πεις ότι θα δοκιμάσεις και 1-2 κομμάτια, θέλεις 1 ώρα στο νερό (άρα ολόκληρη την μέρα για να πας, να ψωνίσεις και να γυρίσεις). Σε ένα τέτοιο είχαμε πάει την προηγούμενη φορά που μίλαγα για ‘όργια’ :)
Εδώ όμως ο κόσμος κυκλοφορούσε στο κέντρο (οκ, υπάρχει κι άλλος λόγος για τον οποίο κυκλοφορούσε πολύς κόσμος [1]) και τα εστιατόρια και οι καφετέριες είχαν έστω και λίγα τραπεζάκια έξω (έκανε πολύ καλή μέρα. Το κλίμα του Vancouver πάντως είναι πολύ όμοιο με αυτό του Seattle) τα οποία ήταν γεμάτα. Οι άνθρωποι ΣΑΦΩΣ πιο καλοντυμένοι και περιποιημένοι από τους Αμερικάνους. Και κυρίως...όχι υπέρβαροι!!! Έχω να πω ότι ήταν μεγάλη ανακούφιση για τα μάτια μου το γεγονός ότι στους 2 ανθρώπους, ΚΑΙ οι 2 ήταν φυσιολογικού βάρους (όπως αυτό ορίζεται ιατρικά, όχι μοντέλα) και όχι μόνο ο 1. Επίσης ήταν ανακούφιση για την αισθητική μου το γεγονός ότι εάν εξαιρέσουμε κάτι ‘αγέλες’ νεαρών φρικουλέων (στο στυλ των Λονδρέζων φρικουλέων, ροζ μαλλιά, piercing παντού, μαύρα ρούχα κτλ. Μέχρι και σε αυτό είναι πιο Ευρωπαϊοι :p ) και κάτι ‘οξύμωρα’ όπως κινέζος σε στυλ μαύρου hip-hop-ά με γκόμενα κινέζα δίπλα του σε στυλ bitch-μαύρου-hip-hop-ά (το απόλυτο τουρλού κουλτούρας μιλάμε), όλοι οι υπόλοιποι ήταν φυσιολογικοί άνθρωποι που δεν βάζαν απάνω τους ότι πιο εξεζητημένο προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή (ή απλά έχουν γούστο ;p ) .
Οι δρόμοι και ο τρόπος οδήγησης μου θυμίσαν πολύ Ελλάδα. Πιο στενοί από τους Αμερικάνικους μέσα στην πόλη και πιο ‘ζωηρή’ οδήγηση. Χωρίς τις ‘μαγκιές’ και τις
‘εξυπνάδες’ όμως ;) . Έβλεπες μερικά σκουπίδια κάτω, αλλά όχι πολλά (στο Seattle δεν βρίσκεις σκουπίδι κάτω ακόμα κι αν το ψάξεις). Τα σπίτια τους (εκτός κέντρου) με λίγους ορόφους κι αυτά, αλλά πιο πυκνά χτισμένα.
Το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης είναι μάλλον ένα μικρό δάσος σε μια χερσόνησο πολύ κοντά στο κέντρο της. Σε 3 παραλίες της κακιάς ώρας (Έλληνας δεν βουτάει εκεί ούτε για πλάκα) οι Καναδοί είχαν ξαμοληθεί και κάναν το μπάνιο τους, κι αν κρίνω από τις φωνές των παιδιών που ακουγόταν από μακριά, το διασκεδάζανε κιόλας. Τους χάρηκα. Γιατί έχουν 3 άθλιες παραλίες, αλλά όταν ανεβαίνει λίγο η θερμοκρασία (γιατί δεν έκανε και ζέστη για μπάνιο) τις γεμίζουν. Στο Seattle όλες αυτές τις καλές μέρες που είμαι εδώ δεν έχουν καταφέρει να γεμίσουν τα (ωραιότατα και πολλά) πάρκα που έχουν μεσ’ την πόλη. Τζάμπα πάει το πράσινο και ολοκάθαρο γρασίδι (το οποίο προς μεγάλη χαρά των απανταχού χαζογκόμενων είναι και απαλλαγμένο από κάθε είδους ζουζούνια, λόγω του κρύου κλίματος). Από τους λίγους που βλέπεις να κυκλοφορούν, το 80% είναι μόνοι τους και έχουν βγάλει τα σκυλιά τους για βόλτα και ‘κακά’ (τα οποία μαζεύουν μετά όλοι ανεξαιρέτως), το 10% οικογένειες με μωρά που χαλαρώνουν και 10% υπόλοιποι.


Résumé (γαλλιστί που είναι και η δεύτερη επίσημη γλώσσα του Καναδά): Παρόλο που οι Καναδέζοι δεν παύουν να είναι ουσιαστικά Αμερικάνοι, αυτοί δείχνουν πιο ‘εύκολοι’ στο να ζήσεις μαζί τους. Αν είχα να διαλέξω μεταξύ Seattle και Vancouver (προσπαθώ να αναφέρομαι περισσότερο στις πόλεις γιατί η Αμερική, όπως και ο Καναδάς, είναι τεράστιες χώρες και ότι ισχύει στις πόλεις που γνώρισα δεν ισχύει 100% στην υπόλοιπη έκτασή τους) θα διάλεγα το δεύτερο.

...Άσε που με τόσες κινέζες εκειπέρα επιτέλους θα μπορούσα να βρω ρούχα στο νούμερό μου!!! Ρε παιδιά...θα ορκιζόμουν ότι οι κούκλες στις βιτρίνες των μαγαζιών με ρούχα ήταν πιο κοντές από αυτές τις Ελλάδας :D:D:D

edit: Φτάσαμε πίσω στο Seattle λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Το GPS[2] αποφάσισε να μας περάσει από το κέντρο. Σαββατόβραδο και ο κόσμος ήταν έξω. Πολλοί μαύροι με τα χαρακτηριστικά φαρδιά αθλητικά ρούχα[3], ισπανόφωνοι (με παρόμοιο στυλάκι κι αυτοί) και λοιποί λευκοί κάναν ουρά για να μπούνε σε κλαμπάκια στην είσοδο των οποίων εκτός από έλεγχο 'πόρτας' σου γίνεται και έλεγχος για όπλα. Και αυτοί ήταν οι καλύτεροι. Γιατί οι υπόλοιποι απλά περιφέροταν, αράζαν σε πλατείες, φωνάζαν στους δρόμους, άστεγοι κοιμόταν κάτω. Μια εικόνα αθλιότητας και παρακμής. Κανείς δεν θα με πείσει ότι και να πει ότι σε αυτή την χώρα οι κάτοικοι έχουν ποιότητα ζωής (ή ότι ξέρουν τι είναι αυτό) και όλα τα υλικά και πρακτικά καλά που υπάρχουν εδώ δεν αντισταθμίζουν (για μένα) αυτό το γεγονός.


[1] Χτες υπήρχε μια εκδήλωση στην πόλη. Όλοι οι υπάλληλοι που συνδιαλεγόμασταν μας ρωτούσαν αν θα κάτσουμε να δούμε τα πυροτεχνήματα στις 10 το βράδυ. Διαβάσαμε σε μια ενημερωτική ταμπέλα στον πύργο ότι το πρώτο σ/κ του Αυγούστου εορτάζεται η Κινέζικη πρωτοχρονιά (το Vancouver είναι πήχτρα στους Κινέζους, Γιαπωνέζους και λοιπούς Ασιάτες). Θεωρήσαμε λοιπόν ότι τα πυροτεχνήματα ήταν μέρος της γιορτής κι ότι δεν θα ήταν τίποτα το σπουδαίο και δεν κάτσαμε να τα δούμε γιατί ήμασταν κουρασμένοι και θέλαμε να φτάσουμε κατά τα μεσάνυχτα πίσω στο σπίτι. Μέγα λάθος :( . Ψάχνοντας σήμερα links για το Vancouver έπεσα πάνω σε αυτό. Απ’ ότι φαίνεται θα άξιζε τον κόπο να κάτσουμε. Είμαι πολύ στενοχωρημένη που χάσαμε την ευκαιρία.
Ο κόσμος πάντως που είχε έρθει λόγω αυτού ήταν πάρα πολύς και ήταν εμφανές αυτό κυρίως κατά τις 9 που εμείς προσπαθούσαμε να ξεμπλέξουμε από τον λαβύρινθο των δρόμων για να φύγουμε και εκατοντάδες από αυτούς συνέρεαν στο English bay.
[2] το οποίο μας συνοδεύει σε όλες τις βόλτες και σε πολλές μετακινήσεις μέσα στην πόλη και είναι και γαμώ τις πλάκες :) . Οι χάρτες για την Αμερική είναι ιδιαίτερα λεπτομερείς και με πολλές πληροφορίες για rest areas, βενζινάδικα, τουριστικά αξιοθέατα κ.α. και είναι πολύ χρήσιμο. Το σκατό μιλάει κιόλας :D "Σε 500 μέτρα στρίψτε δεξιά"...."Σε 200 μέτρα στρίψτε δεξιά"...(5-10 μέτρα πριν την στροφή) "Στρίψτε δεξιά". Και στοιχηματίζω ότι θα υπάρχει και κανά προγραμματάκι που θα το κάνει να λέει "ΔΕΞΙΑ ΕΙΠΑΜΕ ΜΑΛΑΚΑ!!!" άμα χάσεις την στροφή :D:D:D Σε παίρνει από το χεράκι και σε πάει. Θέλω και γωωωωωωωω!!!!! (και πιστέψτε με θα έπαιρνα σίγουρα εάν οι χάρτες που μέχρι στιγμής υπάρχουν για την Ελλάδα ήταν καλύτεροι). Όχι ότι το χρειάζομαι βέβαια (γκούχου, γκούχου). Όσοι έχουν έρθει μαζί μου με το αμάξι μπορούν να πιστοποιήσουν ότι είμαι ταχυδρομικό κοτσίφι :p
[3] τους οποίους όταν τους βλέπω μου δημιουργούνται αισθήματα φόβου. Πρέπει να σταματήσω να βλέπω αμερικάνικες ταινίες γμτ. Ρατσίστρια θα γίνω.

Στρογγούλα

Αυτή είναι η Στρογγούλα του Seattle :) (και όσοι δεν ξέρετε τι είναι η Στρογγούλα και ΠΟΥ είναι, απαξιώ. Ψάξτε το στο google :p). Εδώ βέβαια, κατά έναν περίεργο τρόπο, δεν το λένε Stroggoula, αλλά Mt. Rainier. Η κορυφή του είναι στα 4.400μ περίπου (ψηλότερο από τον Όλυμπο) και έχει παγετώνα όλο τον χρόνο ανεξαιρέτως. Ήταν ηφαίστειο που τώρα είναι ανενεργό, αλλά οι επιστήμονες περιμένουν ότι κάποια στιγμή θα εκραγεί και πάλι. Και τότε οι μεγαλύτερες καταστροφές θα γίνουν όχι τόσο από την λάβα που θα πεταχτεί, όσο από τις πλυμμήρες και τις κατολισθήσεις που θα δημιουργηθούν επειδή θα λιώσει ο πάγος (πωπω μέχρι και μαθήματα φυσικής ιστορίας σας κάνω. Ποιός στη χάρη σας!!!).
Σήμερα το γυρίσαμε γύύύύρω - γύρω. Οποιανού του αρέσει λοιπόν και θέλει κι άλλες φωτογραφίες του, το χω τραβήξει απ' όλες τις μπάντες :D

Πάτρα - Θεσσαλονίκη

Τόση απόσταση διανύσαμε την Δευτέρα που πέρασε (29/07)(χωρίς τον Μαλιακό όμως ;) ).
Δεν θέλω να ξαναδώ δέντρο στην ζωή μου. Όσο εντυπωσιακά κι αν είναι τα πανύψηλα (40-50 μέτρα) έλατα και η καταπράσινη πυκνή βλάστηση, μετά τα πρώτα 10.000 καταντάνε αηδία :)
Στον χάρτη σημείωσα στο περίπου την διαδρομή που ακολουθήσαμε. Ξεκινήσαμε από το Seattle με το ferry και περάσαμε πρώτα από το Port Angeles. Μετά πήγαμε δυτικά, νότια και πάλι ανατολικά κάνοντας τον κύκλο που φαίνεται με την κόκκινη γραμμή.


Πριν ξεκινήσω να περιγράφω την διαδρομή, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο clue του ταξιδιού το οποίο απεικονίζεται παρακάτω.

Ένα στυλ station wagon Chrysler που νοικιάσαμε για να μας πάει, γιατί το αυτόκινητο που μας έχει δανίσει ένας ευγενικός πατριώτης, γνωστός του αδερφόυ μου, και χρησιμοποιούμε μέσα στην πόλη, είναι παλίο και όχι για πολλά πολλά. Αυτό το αυτοκίνητο λοιπόν ήταν μια κινητή ευτυχία :) . 7θέσιο, με τις άπλες του (και τις ξάπλες του) και κουμπάκια για τα πάντα. Πρέπει να πέρασα τα 3/4 της διαδρομής σε σχεδόν οριζόντια θέση :D . Αυτοκίνητο για χαζές ξανθιές. Αυτόματο, με cruise control, και κινούμενο σε Αμερικάνικους δρόμους (θα γράψω ξεχωριστό post για τους δρόμους τους και για τον τρόπο που οδηγάνε μου φαίνεται γιατί είναι μεγάλο κεφάλαιο). Προφανώς δεν είναι φτιαγμένο για να κινείται στην Ελλάδα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μας βόλεψε απίστευτα και το ευχαριστήθηκαμε.
Τα σημαντίκοτερα αξιοθέατα στον δρόμο μας ήταν το rain forest[1] που είναι περίπου εκεί που το χω σημειώσει στον χάρτη και οι ακτές του Ειρηνικού.
Port Angeles: Τίποτα το ιδιαίτερο ως πόλη. Ωραία γλυπτά στην άμμο (κανά φεστιβάλ θα είχαν τις προηγούμενες μέρες) καθένα από τα οποία είχε από δίπλα, επίσης σκαλισμένο στην άμμο, το όνομα του χορηγού. Το ίδιο γινόταν και στην παρέλαση του Seafair που ανέφερα παρακάτω και την είδα λίγο στην τηλεόραση. Κάθε άρμα ή μπαλόνι ή ομάδα ανθρώπων με στολές είχε πάνω του και κανά-δυο χορηγούς.


Μικρό δείγμα της εικόνας που έβλεπα μια ολόκληρη μέρα (καταλάβατε γιατί σιχάθηκα τα δέντρα; :) )


Σε όλη την περιοχή γενικά γίνεται υλοτομία. Αποψιλώνουν περιοχές και μετά τις ξαναφυτεύουν. Και βάζουν και ταμπέλες για το πότε θα ξαναγίνει η επόμενη υλοτόμηση :) (στην οργάνωση δεν πιάνονται οι πούστηδες).


Rain forest: Η μάνα μου στον κορμό του πιο ψηλού δέντρου στο δάσος. Όχι ότι κάτι άλλα που βλέπαμε στην διαδρομή ήταν πολύ μικρότερα... Η βλάστηση μέσα στο rain forest είναι πολύ διαφορετική από αυτή που υπήρχε σε όλη την διαδρομή. Αν απ' έξω τα έλατα ήταν μια φορά ψηλά, εδώ τα ήταν δύο. Τα δέντρα ανταγωνίζονται για μια θέση στον ήλιο (κυριολεκτικά όμως) και γίνονται πανύψηλα. Και από κάτω τους φυτρώνουν μεγάλες φτέρες.



Ειρηνικός: Η απεραντοσύνη των ακτών του Ειρηνικού είναι το κάτι άλλο. Άμμος μέχρι εκεί που πάει το μάτι, πολύ ρηχά νερά κοντά στην ακτή και πολύ βαθιά στην συνέχεια μάλλον :) . Και τα δέντρα μέχρι την άκρη της άμμου. Εξού και οι κορμοί στις παραλίες. Στην 2η που σταματήσαμε είδαμε και ένα κοπάδι μεγάλων ψαριών να κολυμπάει όχι πολύ μακριά από την ακτή. Απορρίψαμε την περίπτωση να ήταν φάλαινες γιατί αυτές είναι πιο μεγάλες, και να είναι καρχαρίες γιατί αυτοί δεν πάνε σε κοπάδια και καταλήξαμε στα δελφίνια (ή κάτι κοντινό τους) ή θαλλάσιους ελέφαντες :)




Πολύ κούραση. Φύγαμε στις 9 το πρωί από το σπίτι και μπήκαμε στις 1 το βράδυ. Και αυτοί οι άχρηστοι οι Αμερικάνοι να μην φτιάχουν βρε παιδί μου έναν καφέ της προκοπής! Κάτι latte, γαλλικό (αμερικάνικο τον λένε εδώ) και νερωμένους espresso έχουν μόνο. Σίγουρα άξιζε τον κόπο πάντως.


[1] Δάσος που δημιουργείται και διατηρείται λόγω παρατεταμένων βροχοπτώσεων. Όταν λέμε rain forest συνήθως εννοούμε τα τροπικά δάση, αλλά δεν υπάρχουν μόνο κοντά στον ισημερινό τέτοιου τύπου δάση. Αυτά τα βουνά που φαίνονται στον χάρτη είναι υπεύθυνα για το γεγονός ότι στο Seattle πέφτουν λιγότερα εκατοστά βροχής απ' ότι πχ στην Κέρκυρα, αλλά ενώ στην Κέρκυρα πέφτουν μέσα σε 3-4 μήνες, εδώ πέφτουν για 9 μήνες.

Zoo!!!

*#(&%#(*$&@#!# μπαταρία!!! Δεν πρόλαβα να τραβήξω 10 φωτογραφίες και τελείωσε. Τραβήξαμε αρκετό βίντεο όμως (όχι όσο θα θέλαμε όμως γιατί τελείωσε και η #*$&#($* μπαταρία της κάμερας). Ελπίζω να το δείξω σε όσους περισσότερους μπορώ γιατί αξίζει πραγματικά τον κόπο. Όχι μόνο για τα πολύ ωραία και περίεργα ζώα που απεικονίζονται, αλλά γιατί φαίνονται και οι εγκαταστάσεις του κήπου.

Ο ζωολογικός κήπος που επισκευτήκαμε σήμερα ήταν εξαιρετικός. Άμα νομίζετε ότι ζωολογικός κήπος είναι ένα μέρος που έχει διάσπαρτα διάφορα τετράγωνα κλουβιά μέσα στα οποία υπάρχουν ζώα (άντε και καμιά λιμνούλα για τους πιγκουίνους), think again! Τα ζώα εδώ ήταν σε ειδικούς, μεγάλους και περιφραγμένους χώρους σε αρκετή απόσταση συνήθως από το μονοπάτι των επισκεπτών. Οι χώροι αυτοί ήταν πύχτρα στα δέντρα (όπως και τα περισσότερα πράματα εδώ. Το κλίμα εδώ στα βόρεια ευνοεί πολύ τα φυτά) και διαμορφωμένοι σαν το φυσικό τους περιβάλλον. Στην φωτογραφία που (πρόλαβα και) τράβηξα φαίνεται περίπου το τι εννοώ. Μέσα σε κτίσματα υπήρχαν πιο 'ειδικές' καταστάσεις, όπως οι εκθέσεις με πουλιά του rain forest (αυτό που συνηθίζουμε να λέμε 'τροπικό δάσος') όπου η υγρασία διατηρούταν σε αφόρητα επίπεδα :)
Έχω χρόνια να πάω σε ζωολογικό κήπο. Τόσα χρόνια που δεν θυμάμαι καν αν έχω πάει ποτέ :D , αλλά φαντάζομαι ότι θα μ' έχουν πάει οι γονείς μου σε κανέναν, όπως όλα τα μούλικα. Αυτόν πάντως τον καταχάρηκα. 6 ώρες μείναμε εκεί μέσα. Μας φύγαν τα πόδια. Αλλά άμα δεν έκλεινε θα μέναμε κι άλλο :)
Δίπλα από τον ζωολογικό κήπο υπήρχε ένας κήπος με ρόδα (rose garden). Καλή φάση, πανέμοφρα τριαντάφυλλα όλων των ειδών.

Οι Αμερικάνοι είναι ηλίθιοι.

Το ξέρω πως ακούγεται αυτό, αλλά πείτε μου με το χέρι στην καρδιά. Άμα βγαίνατε σήμερα στις 12:00 το μεσημέρι στο Seattle και βλέπατε σε ένα μεγάλο μήκος των κεντρικών δρόμων τους να την έχουν στήσει διάφοροι στην άκρη του πεζοδρομίου με καρεκλάκια, σκηνούλες (!!!), τραπεζομάντηλα πικ-νικ και να κάθονται, και ανακαλύπτατε ότι αυτό το κάνουν για να πιάσουν θέση για μια παρέλαση ενός φεστιβάλ (Seafair το λένε. Μη φανταστείτε ότι μιλάμε για το καρναβάλι το Ρίο, ούτε ότι δεν γίνονται κι άλλα τέτοια πανηγύρια στην διάρκεια του χρόνου) που αρχίζει στις 7:30 το απόγευμα (!!!!!!!)... ειλικρινά... τι θα λέγατε;;;

edit: Και για του λόγου το αληθές...

Και αυτά ήταν τα αξιοθέατα του Seafair ;)

Αμερικάνικο καταναλωτικό όργιο

Έτσι χαρακτηρίζεται η σημερινή ημέρα. Ξεκινήσαμε από το σπίτι στις 11 και στις 12 περίπου ήμασταν στο mall. Από εκεί βγήκαμε στις 9 το βράδυ (γιατί έκλεισαν τα μαγαζιά όχι γιατί τελειώσαμε) και πήγαμε στο Wal Mart που ήταν δίπλα. Βγήκαμε στις 11 και μπήκαμε στο σπίτι πριν καμιά ώρα περίπου.
12 ώρες ψώνια. Ήταν πραγματικά μια εμπειρία (όχι εντελώς ευχάριστη). Είμαι πολύ πτώμα για να την περιγράψω όμως.

Μια μέρα

Η πρώτη μέρα έφυγε φυσικά στον ύπνο.
Την δεύτερη, με τις οδηγίες του αδερφού μου, κατεβήκαμε στο κέντρο όπου βρίσκεται το 'σήμα κατατεθέν' του Seattle, το space needle (η καλλιτεχνική φωτό είναι δικιά μου :) ). Για να μετακινηθούμε χρησιμοποιήσαμε λεοφωρείο, το οποίο ήταν ακριβώς όπως θα περιμένατε να είναι σε μια πολιτισμένη χώρα (δλδ όχι στην Ελλάδα :p ). Καινούριο, καθαρό, νταν στην ώρα του, με σύστημα που το χαμηλώνει για να μπαίνουν με ευκολία οι γέροι (κυκλοφορούν πολλά χούφταλα εδώ στο Αμέρικα) και ράμπα για τους ανάπηρους (και τέτοιοι κυκλοφορούν πολλοί εδώ [1]). Το εισητήριο κάνει 1.25$ (αγιογδύτες) και ισχύει για 2 ώρες περίπου. Γενικά έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν όλα αυτά τα 'ωραία' πράματα εδώ (αναφέρομαι σε ζητήματα υποδομών και οργάνωσης) είναι γιατί οι πολίτες καλούνται να τα πληρώσουν σε τσουχτερές τιμές [2]. Άμα δεν έχεις λεφτά, ζεις στους δρόμους (και άστεγους έχει πολλούς εδώ. Πιο πολλούς από την Αθήνα) και δεν μπορείς να 'απολαύσεις' σχεδόν τίποτα από αυτές τις 'ευκολίες'.
Το space needle λοιπόν, δεν είναι ότι έχει κάποια ιστορική ή άλλη σημασία. Το χτίσανε εδωπέρα εντελώς στα κουτουρού. Γινόταν στην πόλη ένα World Fair και με βάση το γνωστό μοτό των Αμερικάνων, "big is good", είπαν να φτιάξουν έναν μεγάλο πύργο. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα... Η θέα από κει πάνω βέβαια είναι πολύ ωραία. Μην σας ξεγελάει η φωτογραφία. Οι ουρανοξύστες αυτοί που είναι στο κέντρο είναι οι μοναδικοί που υπάρχουν στο Seattle. Όλη η υπόλοιπη πόλη είναι απλωμένη με ένα πολύ 'σπάταλο' τρόπο. Για να καταλάβετε, όλα τα υπόλοιπα κτίσματα είναι 4 ορόφων το πολύ. Το σπίτι που μένει ο Γιάννης έχει 3.Πέραν τούτου όμως τίποτα το ενδιαφέρον. Στον χώρο που βρίσκεται το space needle υπάρχουν και κάποια άλλα αξιοθέατα κτίσματα. Το science center και IMAX το οποίο είναι ότι λέει το όνομά του, συν ένας 3D κινηματογράφος, το science fiction museum & hall of fame, το οποίο είναι επίσης ότι λέει το όνομα. Δεν μπήκαμε σε αυτά.
Από τα 'περίεργα' (για μας) που είδαμε, είναι το συγκεκριμένο συντριβάνι, το οποίο τα παιδιά (αλλά και κάποιοι μεγαλύτεροι) το χρησιμοποιούν για να δροσίζονται. Ντεν έχει παραλίες εντώ καρντιά μου :( .
Αυτό που κάναμε, ήταν να πάμε μία τουριστική περιήγηση με τις "πάπιες". Έτσι λέγονται κάτι αμφίβια οχήματα που έχουν ξεμείνει από τον β' παγκόσμιο πόλεμο. Μας πήγαν μια βόλτα μέσα στην πόλη και μετά μια βόλτα μέσα σε μιά από τις λίμνες, την Union lake. Ο οδηγός μας ήταν ένας τυπικός αμερικάνος 'διασκεδαστής'. Loud, και με κρύα αστεία [3]. Το πιο ενδιαφέρον σημείο της βόλτας ήταν νομίζω η βόλτα στην λίμνη, όπου είδαμε ένα σωρό σπίτια-βάρκες. Βάρκες δηλαδή που ήταν κανονικά νοικοκυριά (αφού είχαν BBQ απέξω, είχαν όλα τα απαραίτητα). Απ ότι μας πληροφόρησε ο οδηγός-ξεναγός αυτά τα σπίτια είναι τα πιο ακριβά στο Seattle και τα έχουν γενικά πλούσιοι. Τώρα γιατί να θέλουν οι εκατομμυριούχοι να μένουν πάνω σε παμπάλαιες βάρκες (μερικές είχαν πολύ παλιές χρονολογίες απάνω τους); Γιατί η bohemian life είναι in φαίνεται...
Αυτά για μια μέρα. Μετά γυρίσαμε σπίτι γιατί ο Γιάννης (ο οποίος μας έχει μεγάλο άγχος) είπε ότι από τις 6 και μετά καλύτερα να μην κυκλοφορούμε στο κέντρο. Βγαίνουν τσάρκα οι 'περίεργοι'.


[1] Δεν ξέρω εάν το ποσοστό τους επί του πληθυσμού είναι μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας, ή απλά 'φαίνονται' περισσότεροι γιατί (μπορούν να) κυκλοφορούν στους δρόμους. Όλοι έχουν μηχανοκίνητα καροτσάκια (όχι τα προϊστορικά χειροκίνητα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα), αλλά απ ότι μου λέει ο Γιάννης αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν λεφτά. Το αντίθετο μάλιστα. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι άστεγοι, πρώην στρατιωτικοί ή θύματα εργατικών ατυχημάτων, και τα καροτσάκια τους τα δίνει η πρόνοια. Πάντως είναι σίγουρα πρωτόγνωρο για μένα να βλέπω ότι όλα τα μέρη που έχω επισκευτεί (αξιοθέατα, δρόμοι και μαγαζιά) ήταν προσβάσιμα με τα αναπηρικά καροτσάκια.
[2] αυτό θα το πιστοποιήσετε και από τα επόμενα posts.
[3] δεν νομίζω ότι ήταν επιλογή του έτσι κι αλλιώς. Μάλλον έτσι τους έχουν πει να φέρονται. Όλοι εργαζόμενοι που έχουμε συναντήσει στα τουριστικά αξιοθέατα έχουν μια ελαφριά τάση να κάνουν 'αστειάκια'.

Flashback

Καλά, όχι ακριβώς flashback, αλλά επειδή αυτό το blog 'άργησε' ήδη μια βδομάδα, πρέπει να γράψω δυο λόγια για τις μέχρι τώρα εντυπώσεις μου.
Λοιπόν...οι 'εμπειρίες' ξεκινάνε με το 'καλημέρα σας'. Με την πτήση δηλαδή. Η πρώτη φορά που μπήκα σε αεροπλάνο σύμφωνα με τους γονείς μου είναι όταν ήμουν 5 ή 6 χρονών και πηγαίναμε στην Κρήτη. Οπότε αυτή δεν πιάνεται, διότι φυσικά δεν θυμάμαι τίποτα (λες και τώρα που μεγάλωσα θυμάμαι πολλά, αλλά ας μην μπούμε σε αυτό το θέμα). Άρα η εν λόγω είναι η πρώτη φορά που ταξίδεψα με αεροπλάνο, καθώς και η πρώτη φορά που πήγα στο εξωτερικό. Και επειδή εγώ όταν κάνω μια δουλειά την κάνω, δεν κολλάω μπρίκια, ξεκίνησα με 16 ώρες συνολικό χρόνο πτήσης και πήγα στην άλλη άκρη της υδρογείου. Όχι παίζουμε!
Πρώτο κομμάτι ήταν η πτήση με την Ολυμπιακή, Αθήνα-Νέα Υόρκη, που ήταν 10 ώρες. Σε αντίθεση με τα όσα ακούγονται γενικά για την Ολυμπιακή, η πτήση ήταν μια χαρά. Δεν είχαμε καμία καθυστέρηση, οι υπάλληλοι με τους οποίους ήρθαμε σε επαφή (από τις κυρίες στο check-in μέχρι τους αεροσυνοδούς) ήταν ευγενικοί και εξυπηρετικοί και το αεροπλάνο άνετο (όσο άνετο μπορεί να είναι ένα αεροπλάνο φαντάζομαι). Με την αποβίβαση στην ΝΥ ήρθε το πρώτο σοκ. Μια ουρά στο immigration που είχε 7-8 ζικ-ζακ, μήκους 60 μέτρων το καθένα. Το αεροπλάνο μας για Seattle έφευγε σε 3 ώρες. Πανικός ("και που λέτε να έχει ξενοδοχείο για να μείνουμε;" -η επόμενη πτήση ήταν το άλλο πρωί-).
Τελικά οι Αμερικάνοι την βολέψαν την δουλειά. Με πολλούς υπαλλήλους στα γκισέ η ουρά προχωρούσε γρήγορα, αλλά και πάλι φάγαμε 1 ώρα εκεί για να μας φακελώσουν (δαχτυλικά αποτυπώματα και φωτογραφία προσώπου) και να μας ρωτήσουν δυο ηλίθιες ερωτήσεις:
-"τι ήρθατε να κάνετε εδώ;"
-"να σας τινάξω στον αέρα φυσικά" "να επισκευτούμε τον αδερφό μου"
-"πόσο θα μείνετε;"
-"όλη μας την ζωή" "έναν μήνα"
Τρέχοντας στις ταινίες να πάρουμε τις βαλίτσες μας (3 dollars το 'χανε το καροτσάκι οι αγιογδύτες), τρέχοντας να βρούμε που διάολο υποτίθεται ότι πρέπει να τις δόσουμε για να συνεχίσουν το ταξίδι τους για το Seattle μαζί μας, τρέχοντας να βρούμε που είναι το terminal 2 για να πάρουμε το άλλο αεροπλάνο. Για να πάμε εκεί έπρεπε να βγούμε έξω από το κτίριο, να διανύσουμε λίγα μέτρα και να ξαναμπούμε. Αγαπητοί (μη Πατρινοί) φίλοι, νομίζετε ότι στην Πάτρα έχει υγρασία;;; Ας καγχάσω!!! ΧΑ! ΧΑ! ΧΑ! Μέχρι να ξαναμπούμε στο κτίριο τα εισητήρια που κρατούσα στο χέρι μου είχαν νοτίσει. Ούτε να αναπνεύσεις δεν μπορούσες καλά καλά.
Με κόπο και με ερωτήσεις σε τυπάδες που φορούσαν στολές πιλότων (δεν μπορεί αυτοί θα ξέρουν που να πάμε) το βρήκαμε το terminal 2, με ακόμη μεγαλύτερο κόπο βρήκαμε την ουρά για το check-in της εταιρίας που θα πετούσαμε, Delta airlines. Αγαπητοί (Πατρινοί και μη Πατρινοί) φίλοι, νομίζετε ότι στο Ελληνικό δημόσιο δεν δουλεύουν;;; Ας καγχάσω ξανά!!! ΧΑ! ΧΑ! ΧΑ! Η τύπισσα στο γκισέ είχε μπροστά της μια ουρά 15-20 ατόμων περίπου και έκανε 3/4 να την εξυπηρετήσει [1]. Μετά άρχισε το πανηγύρι. Φτάνοντας στην πύλη μας έπρεπε να περάσουμε από ασφάλεια [2].
-"Παρακαλώ αφήστε όλες τις τσάντες στην ταινία (για να περάσουν από ακτίνες)"
-"οκ"
-"Ωραία. Παρακαλώ βγάλτε τα παπούτσια σας, αφήστε τα στην ταινία και περάστε από τις ακτίνες"
-"ε;"
-"Βγάλτε τα παπούτσια σας και περάστε από τις ακτίνες"
-"..." (σοβαρά. τα βγάλαμε)
-"Καθίστε εδώ. Σηκώστε τα πόδια μπροστά" (πέρασμα στα πόδια και στις πατούσες με τον ανιχνευτή) "Σηκωθείτε και απλώστε τα χέρια στα πλάγια" (πέρασμα με τον ανιχνευτή) "Όπου χτυπάει ο ανιχνευτής θα σας ψάχνω" (γυναίκα ασφαλίτισσα για τις γυναίκες, άντρας για τους άντρες)
Αφού περάσαν οι τσάντες μας από τις ακτίνες ... "Θα ανοίξω τις τσάντες σας να τις ψάξω" (κι όταν λέμε έψαξε, είδε και τι μάρκα σερβιέτες φοράω -μετά συγχωρήσεως-). Αναπτύρες δεν βρήκε γιατί τους είχαμε αφήσει ήδη στο Ελ. Βενιζέλος.
Ε αφού τελειώσαμε με τα 'τυπικά' πήγαμε να περιμένουμε να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο, το οποίο είχε ήδη μισή ώρα καθυστέρηση όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο και κατέληξε σε μία ώρα καθυστέρηση.
Το JFK ήταν άθλιο, βρώμικο και με λίγες ταμπέλες (ο πατέρας μου με διαβεβαίωσε ότι είναι πιο άθλιο κι από το παλιό Ελληνικό). Το αεροπλάνο ήταν μικρό και παλιό, οι αεροσυνοδοί κυράτσες, το φαί δεν ήταν δωρεάν, ούτε και οι ταινίες (αγιογδύτες) [3]. Το αεροδρόμιο του Seattle ήταν εξαιρετικά αξιοπρεπές. Καθαρό, με πολλές ταμπέλες, κυλιόμενες σκάλες και ταινίες για τους επισκέπτες. Γενικά έκανε την δουλειά του βρε αδερφέ.
Θα κλείσω εδώ λέγοντας ότι δεν αναγνώρισα τον αδερφό μου (σοβαρά το λέω αυτό δεν είναι σχήμα λόγου) ο οποίος έχει μείνει σχεδόν ο μισός. Όλοι στην Αμερική είναι τόφαλοι και αυτός αδυνατίζει...




[1] οκ δίπλα υπήρχαν μηχανήματα για self-service check-in, αλλά έπρεπε να έχεις βγάλει κατάλληλο εισητήριο από internet.
[2] εδώ να σημειώσω ότι οι γονείς μου δεν μιλάνε καθόλου Αγγλικά (ούτε καταλαβαίνουν φυσικά). Οπότε φανταστείτε το σκηνικό με μένα να μεταφράζω. Έχει περισσότερη πλάκα.
[3] εντάξει. Συγκρίνω βέβαια πτήση εσωτερικού με υπερατλαντική πτήση, αλλά όταν το 'εσωτερικό' σου είναι όσο μια Ευρώπη (η ΝΥ είναι τέρμα ανατολικά και το Seattle τέρμα δυτικά) περίμενα κάτι καλύτερο.

Disclaimers

1ον. Το ολοκαίνουριο και απαστράπτον λαπτόπι μου δεν έχει spell checker για Ελληνικά, οπότε σε όποιον δεν αρέσει η (ανύπαρκτη) ορθογραφία μου, να αποχωρήσει τώρα :p
2ον. Για όποιον αναρωτιέται τι κάθομαι και κάνω μπροστά από υπολογιστή στις διακοπές μου, να παραθέσω μερικές λεπτομέριες:
- αν δεν το εμπεδώσατε την πρώτη φορά..."ολοκαίνουριο και απαστράπτον λαπτόπι μου"
- 6ΜΒ σύνδεση στο internet
- αρκετός ελεύθερος χρόνος τα βράδια, διότι όταν σκοτεινιάζει μαζευόμαστε από τις βόλτες μας και εδώ δεν έχει τσάρκες για μπύρες και μαλακίες. Ο καθένας στο σπιτάκι του γιατί αύριο έχει και δουλειά!!!
- ο αδερφός μου (ο μόνος με τον οποίο θα μπορούσα να βγω έτσι κι αλλιώς) θεωρητικά δεν έχει διακοπές (άλλο αν πρακτικά το χει τραβήξει απ' τα μαλλιά και κάνει)

Seattle blog

Λοιπόν, έφτιαξα ένα blog για να γράψω τις εντυπώσεις μου από το Seattle και το ταξίδι στην Αμερική, να μπαίνει κανάς γνωστός να το βλέπει και να γελάει. Όχι τίποτ' άλλο, βαριέμαι να τα γράφω πολλές φορές στο msn...