Τόση απόσταση διανύσαμε την Δευτέρα που πέρασε (29/07)(χωρίς τον Μαλιακό όμως ;) ).
Δεν θέλω να ξαναδώ δέντρο στην ζωή μου. Όσο εντυπωσιακά κι αν είναι τα πανύψηλα (40-50 μέτρα) έλατα και η καταπράσινη πυκνή βλάστηση, μετά τα πρώτα 10.000 καταντάνε αηδία :)
Στον χάρτη σημείωσα στο περίπου την διαδρομή που ακολουθήσαμε. Ξεκινήσαμε από το Seattle με το ferry και περάσαμε πρώτα από το Port Angeles. Μετά πήγαμε δυτικά, νότια και πάλι ανατολικά κάνοντας τον κύκλο που φαίνεται με την κόκκινη γραμμή.
Πριν ξεκινήσω να περιγράφω την διαδρομή, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο clue του ταξιδιού το οποίο απεικονίζεται παρακάτω.
Ένα στυλ station wagon Chrysler που νοικιάσαμε για να μας πάει, γιατί το αυτόκινητο που μας έχει δανίσει ένας ευγενικός πατριώτης, γνωστός του αδερφόυ μου, και χρησιμοποιούμε μέσα στην πόλη, είναι παλίο και όχι για πολλά πολλά. Αυτό το αυτοκίνητο λοιπόν ήταν μια κινητή ευτυχία :) . 7θέσιο, με τις άπλες του (και τις ξάπλες του) και κουμπάκια για τα πάντα. Πρέπει να πέρασα τα 3/4 της διαδρομής σε σχεδόν οριζόντια θέση :D . Αυτοκίνητο για χαζές ξανθιές. Αυτόματο, με
cruise control, και κινούμενο σε Αμερικάνικους δρόμους (θα γράψω ξεχωριστό post για τους δρόμους τους και για τον τρόπο που οδηγάνε μου φαίνεται γιατί είναι μεγάλο κεφάλαιο). Προφανώς δεν είναι φτιαγμένο για να κινείται στην Ελλάδα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μας βόλεψε απίστευτα και το ευχαριστήθηκαμε.
Τα σημαντίκοτερα αξιοθέατα στον δρόμο μας ήταν το rain forest[1] που είναι περίπου εκεί που το χω σημειώσει στον χάρτη και οι ακτές του Ειρηνικού.
Port Angeles: Τίποτα το ιδιαίτερο ως πόλη. Ωραία γλυπτά στην άμμο (κανά φεστιβάλ θα είχαν τις προηγούμενες μέρες) καθένα από τα οποία είχε από δίπλα, επίσης σκαλισμένο στην άμμο, το όνομα του χορηγού. Το ίδιο γινόταν και στην παρέλαση του Seafair που ανέφερα παρακάτω και την είδα λίγο στην τηλεόραση. Κάθε άρμα ή μπαλόνι ή ομάδα ανθρώπων με στολές είχε πάνω του και κανά-δυο χορηγούς.
Μικρό δείγμα της εικόνας που έβλεπα μια ολόκληρη μέρα (καταλάβατε γιατί σιχάθηκα τα δέντρα; :) )
Σε όλη την περιοχή γενικά γίνεται υλοτομία. Αποψιλώνουν περιοχές και μετά τις ξαναφυτεύουν. Και βάζουν και ταμπέλες για το πότε θα ξαναγίνει η επόμενη υλοτόμηση :) (στην οργάνωση δεν πιάνονται οι πούστηδες).
Rain forest: Η μάνα μου στον κορμό του πιο ψηλού δέντρου στο δάσος. Όχι ότι κάτι άλλα που βλέπαμε στην διαδρομή ήταν πολύ μικρότερα... Η βλάστηση μέσα στο rain forest είναι πολύ διαφορετική από αυτή που υπήρχε σε όλη την διαδρομή. Αν απ' έξω τα έλατα ήταν μια φορά ψηλά, εδώ τα ήταν δύο. Τα δέντρα ανταγωνίζονται για μια θέση στον ήλιο (κυριολεκτικά όμως) και γίνονται πανύψηλα. Και από κάτω τους φυτρώνουν μεγάλες φτέρες.
Ειρηνικός: Η απεραντοσύνη των ακτών του Ειρηνικού είναι το κάτι άλλο. Άμμος μέχρι εκεί που πάει το μάτι, πολύ ρηχά νερά κοντά στην ακτή και πολύ βαθιά στην συνέχεια μάλλον :) . Και τα δέντρα μέχρι την άκρη της άμμου. Εξού και οι κορμοί στις παραλίες. Στην 2η που σταματήσαμε είδαμε και ένα κοπάδι μεγάλων ψαριών να κολυμπάει όχι πολύ μακριά από την ακτή. Απορρίψαμε την περίπτωση να ήταν φάλαινες γιατί αυτές είναι πιο μεγάλες, και να είναι καρχαρίες γιατί αυτοί δεν πάνε σε κοπάδια και καταλήξαμε στα δελφίνια (ή κάτι κοντινό τους) ή θαλλάσιους ελέφαντες :)
Πολύ κούραση. Φύγαμε στις 9 το πρωί από το σπίτι και μπήκαμε στις 1 το βράδυ. Και αυτοί οι άχρηστοι οι Αμερικάνοι να μην φτιάχουν βρε παιδί μου έναν καφέ της προκοπής! Κάτι latte, γαλλικό (αμερικάνικο τον λένε εδώ) και νερωμένους espresso έχουν μόνο. Σίγουρα άξιζε τον κόπο πάντως.
[1] Δάσος που δημιουργείται και διατηρείται λόγω παρατεταμένων βροχοπτώσεων. Όταν λέμε rain forest συνήθως εννοούμε τα τροπικά δάση, αλλά δεν υπάρχουν μόνο κοντά στον ισημερινό τέτοιου τύπου δάση. Αυτά τα βουνά που φαίνονται στον χάρτη είναι υπεύθυνα για το γεγονός ότι στο Seattle πέφτουν λιγότερα εκατοστά βροχής απ' ότι πχ στην Κέρκυρα, αλλά ενώ στην Κέρκυρα πέφτουν μέσα σε 3-4 μήνες, εδώ πέφτουν για 9 μήνες.
