Σκόρπιες σκέψεις

• Αναμονή για την πτήση μας ΝΥ-Αθήνα.

Οι περισσότεροι επιβάτες είναι Έλληνες. Αυτή την φορά είχαμε μεγάλη καθυστέρηση -2 ώρες συνολικά- που οφειλόταν στην 45λεπτη καθυστερημένη άφιξη του αεροπλάνου στο JFK και στην συνέχεια ενισχύθηκε απο το γεγονός ότι "χάσαμε" την σειρά μας για απογείωση και μετά ήταν μάλλον δύσκολο να μας "χώσουν" σφήνα[1].
Η επιβίβαση στα αεροπλάνα γίνεται με καθορισμένη σειρά, δλδ πρώτα οι ανάπηροι, μετά οι γονείς με μικρά παιδιά και στην συνέχεια οι υπόλοιποι ανάλογα με την σειρά της θέσης τους ώστε να γεμίζουν πρώτα τα τμήματα που είναι πιο μακριά από την πόρτα (αυτό γίνεται γιατί όσοι μπαίνουν στο αεροπλάνο συνήθως προσπαθούν να βολευτούν και να ανεβάσουν τις χειραποσκευές τους στους αποθηκευτικούςχώρους, κλείνοντας έτσι τον διάδρομο για τους υπόλοιπους). Η λογική λέει ότι δεν χρειάζεται να σηκωθείς από την θέση σου στην αίθουσα αναμονής μέχρι να φωνάξουν την δικιά σου σειρά. Δεν έχει καμία σημασία. Όλοι σηκώθηκαν από την στιγμή που ανακοινώθηκε ότι θα μπουν οι ανάπηροι. Η λογική λέει επίσης ότι άμα η συμπαθητική δεσποινίς λέει "σειρές 28 έως 40" και το εισητήριό σου αναγράφει 'σειρά 18', δεν πας να επιβιβαστείς. Ξανά δεν έχει καμία σημασία. Τουλάχιστον όχι για μια κυρία που το έκανε (και προς μεγάλη μου ανακούφιση η ελληνίδα υπεύθυνη της Ολυμπιακής την έστειλε πίσω :) ). Στην συνέχεια κολλήσαμε μέσα στην φυσούνα. Μπροστά μας ήταν μια παρέα από δύο ζευγάρια που μάλλον είχαν γνωριστεί εκείνη την ώρα. Περνάνε από δίπλα μας οι αεροσυνοδοί που ξεφορτώνουν τα καροτσάκια με τα οποία είχαν επιβιβαστεί οι ανάπηροι. Σχόλια. "καλά τώρα βολεύουν τους ανάπηρους;". Το γεγονός ότι τα καροτσάκια ξεφορτώνονται, δεν φορτώνονται, από το αεροπλάνο, δεν σημαίνει οτι αυτοί που τα χρησιμοποιούσαν είναι ήδη μέσα και καθισμένοι;. "και μας γιατί μας είπαν να μπούμε και περιμένουμε τώρα όρθιοι; δεν μπορούσαν να μας αφήσουν να περιμένουμε κι άλλο στην αίθουσα;". Υπενθυμίζω ότι όλοι (καλά μπορεί να μου ξέφυγε κανένας) είχαν σηκωθεί όρθιοι από την πρώτη στιγμή που άρχισε η επιβίβαση. "ε καλά τώρα για την ολυμπιακή μιλάμε! η καθυστέρηση είναι στάνταρ". Θα έχουν πετάξει και με άλλες εταιρίες σκέφτομαι και θα κάνουν σύγκριση. Γιατί εμείς την ΝΥ-Seattle πτήση είχαμε καθυστέρηση 1 ώρα. Επίσης, δεν θυμάμαι ο αδερφός μου που κάνει αυτό το ταξίδι κυρίως με Ολυμπιακή και KLM να έχει εκφράσει ιδιαίτερα παράπονα προς την Ολυμπιακή. Στο καπάκι μία από τις γυναίκες της παρέας παραδέχεται ότι πρόσφατα είχε περιμένει 1 ώρα μέσα στο αεροπλάνο σε πτήση της Delta αν θυμάμαι καλά. Δεν αναφέρανε πάντως με ποιές άλλες εταιρίες έχουν πετάξει και μείνανε ευχαριστημένοι. Τυχαίο θα' ταν :) . "και τι φαγητό είναι αυτό που δίνουν;". Χμμμ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ καλό φαγητό για αεροπλάνο μήπως;;; ΔΩΡΕΑΝ μήπως;;;. Ο αδερφός μου δεν αγγίζει καν το φαϊ της KLM. Και πιστέψε με...ΔΕΝ είναι εκλεκτικός στο φαϊ του :p . "και τις ταινίες στις βάζουν 5-6 φορές να τις δεις για να τις εμπεδώσεις" (γέλια) "χάθηκε κανά κανάλι τηλεόρασης;". Όχι ότι καταλαβαίνω για ποιόν λόγο η ET3, ο ΑΝΤ1 και το MEGA satellite (αυτά μόνο εκπέμπουν δορυφορικά νομίζω) είναι προτιμότερα από τις (εμπορικές) ταινίες. Προσπάθησα πάντως να φανταστώ μια εναλλακτική λύση για μια πολύωρη πτήση, εκτός από την επανάληψη. Δεδομένου ότι οι ταινίες κοστίζουν στην αεροπορική εταιρία, δεν βρήκα κάτι καλύτερο.
Τελικά το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ολυμπιακής είναι ότι την χρησιμοποιούν πολλοί Έλληνες :D . Let's breed them out!!! LOL (κακία και κλεμμένο).

Σημειώσεις: είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν καλύτερες αεροπορικές από την Ολυμπιακή (ειδικά για πτήσεις εσωτερικού). Οι δύο πτήσεις εσωτερικού με Αμερικάνικες εταιρίες δεν αποτελούν δα και κανένα σοβαρό στατιστικό δείγμα. Απλά είμαι (αυτή την στιγμή, με τις μέχρι τώρα εμπειρίες μου) πεπεισμένη ότι δεν της αξίζει η άθλια εικόνα που της έχουν αποδώσει. Και ακόμα περισσότερο ότι η "βρώμα" καλλιεργείται σκοπίμως.





[1] number 1 στο top 10 με τις ατάκες που οδηγούν ανθρώπους σε αυτοκτονία: (μετά από 1:30' ώρα αναμονής) "Κυρίες και κύριοι γεια σας. Ειμαί ο τάδε ο πιλότος σας. Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι είμαστε το νούμερο 25 στην σειρά απογείωσης, οπότε θα χρειαστεί ακόμα ένα 20λεπτο μέχρι να απογειωθούμε". :D

Σπίτι μου, σπιτάκι μου!!!

Για όποιον δεν το κατάλαβε...γυρίσαμε, και το χαμόγελο έχει πάει μέχρι τ' αυτιά :)

Έριξα την βουτιά μου στην θάλασαα, ήπια την μπυρίτσα μου (σε μαγαζί που ο σερβιτόρος σε ΣΕΡΒΙΡΕΙ :p ), σηκώθηκα χωρίς να αφήσω φιλοδώρημα (είμαι καρμίρω :p ) κι αύριο θα πάω στο σούπερ μάρκετ απέναντι που απέχει 3 λεπτά με τα πόδια (και όχι 25' με το αυτοκίνητο).

Καλά μιλάμε για ποιότητα ζωής όχι μαλακίες :D


ΥΓ: μπορεί να βρω τον χρόνο και την όρεξη να γράψω μερικά παραλειπόμενα ακόμα και δυο κουβέντες παραπάνω για την ΝΥ.

Υψηλές γνωριμίες

Είναι φοβερό το τι κόσμο μπορεί να πετύχει κανείς στην ΝΥ :) . Όπως πχ τον Samuel Jackson...
Η φωτογραφία είναι λίγο κουνημένη γιατί είχε πολύ κόσμο εκεί γύρω που τσίριζε και σπρώχνανε τον πατέρα μου που τραβούσε με την μηχανή.

I love hate NY

Βρώμα και δυσωδία. Αυτές οι λέξεις μόνο μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση στο Manhattan. Ότι ωραίο έχω δει από κτίρια, πάρκα, μουσεία κτλ έχει επισκιαστεί από την απίστευτη βρώμα που επικρατεί στους δρόμους. Εδώ τα πάμπολλα σκουπίδια στα πεζοδρόμια, συνοδεύονται και με άκρως 'απολαυστικές' μυρωδιές σφαγμένων κρεάτων, βόθρων και λοιπών 'ευχάριστων'.
Και φυσικά το όλο σκηνικό γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορο από τον φονικό συνδιασμό ζέστης και υγρασίας. Με το που βγαίνεις έξω από κτίριο (όλα τα κτίρια διαθέτουν air condition, για ευνόητους λόγους) κολλάς ολόκληρος και ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι. Οι τουριστικές μας βόλτες (που προφανώς περιλαμβάνουν πολύ περπάτημα) μοιάζουν με κολαστήριο.
Ο 'πολιτισμός' που επικρατούσε στο Seattle, εδώ έχει πάει περίπατο. Ευγενικό υπάλληλο δεν πετυχαίνεις ούτε με σφαίρες. Όσο για την κυκλοφορία στους δρόμους...σκεφτείτε Αθήνα και πολλαπλασιάστε επί 3. ΠΙΣΩ ΚΑΙ Σ' ΕΦΑΓΑΑΑ!!! :D

Αλλά τα αξιοθέατα, αξιοθέατα. Το άγαλμα της ελευθερίας μόνο από το καράβι, διότι όλα τα εθνικά μνημεία έχουν κλείσει μετά την 11η Σεπτεμβρίου (LOL). Η chinatown πολύ διαφορετική. Το Central Park τεράστιο αλλά όχι και φοβερά 'πράσινο' (που τα ατελείωτα πράσινα δέντρα του Seattle. Ααααχχχ!). Το Metropolitan museum επίσης τεράστιο, πολύ ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε να το δούμε όλο γιατί δεν προλάβαμε. Η Times square έχει τόσα πολλά λαμπιόνια όσα βλέπετε στις ταινίες :) .

Αυτά στα γρήγορα γιατί πρέπει να κοιμηθούμε κιόλας ;)

Αν είμαστε ότι τρώμε...

...δεν απορώ καθόλου που οι Αμερικάνοι είναι αυτό που είναι :p
Μιας και αναφέρθηκα σε φαγητά παρακάτω, είπα να επεκταθώ λίγο. Ως γνωστόν έναν τόπο τον γνωρίζεις και μέσα από την κουζίνα του. Οπότε την Αμερική δεν μπορέσαμε να την γνωρίσουμε πολύ καλά, γιατί ΔΕΝ έχει κουζίνα :) Ή αν έχει την κρατάνε κρυφή.
'Αμερικάνικα' εστιατόρια δεν φαίνεται να υπάρχουν. Υπάρχουν Ελληνικά (γιατί όπου σταθεί Έλληνας ανοίγει και ένα εστιατόριο :D ), Ταϊλανδέζικα, Πακιστανικά, Μεξικάνικα, Ιαπωνικά, Ινδικά και δεν ξέρω ποιά άλλη εθνότητα έχω ξεχάσει (έχω δει και ένα Αφγανικό), αλλά Αμερικάνικα δεν υπάρχουν.
Φαγιά τα οποία 'τραβιούνται' πολύ από τους Αμερικάνους είναι τα χάμπουγκερ, η πίτσα και οι μπριζόλες. Τώρα οι τελευταίες πρέπει να ομολογήσω ότι έχουν κάποιο αμερικάνικο 'χρώμα'. Για την ακρίβεια δεν είναι μοσχαρίσιες ή χοιρινές. Είναι δεινοσαυρίσιες. Έχουν μέγεθος όσο το πληκτρολόγιο του λαπτοπ, τώρα που το κοιτάω...Και σε μήκος και σε πλάτος και σε πάχος. Επίσης, δεν είναι αυτό που λέμε "καλοψημένες" (ακόμα κι αν τις ζητήσεις έτσι). Είναι απλά αρκετά ψημένες για να μην τις πεις ωμές. Είναι πάντως πολύ μαλακές, αλλά αυτό υποψιάζομαι ότι οφείλεται στις πολλές ενέσεις. Τοπικά πάντως, το Seattle έχει την τύχη να μπορεί να προσφέρει τα χαρακτηριστικά τεράστια καβούρια του Ειρηνικού (νομίζω ότι τα λένε King), πολλών ειδών οστρακοειδή που τα τρώνε ωμά, σολομό τον οποίο μας τον έφτιαξε ο αδερφός μου εξαιρετικά και halbout που είναι ένα ψάρι σαν τον μπακαλιάρο (δεν ξέρω αν υπάρχει Ελληνικό όνομα γι αυτό). Ας είν' καλά ο ωκεανός ;)
Αφού λοιπόν απογοητευτήκαμε από την αμερικάνικη μαγειρική, είπαμε να κοιτάξουμε λίγο και την ζαχαροπλαστική. Και κει τζίφος η κατάσταση, αν και όχι τόσο πολύ όσο στην μαγειρική. Παρατήρησα ότι κυκλοφορεί πολύ το καραμελωμένο μήλο (μήλο πράσινο άψητο που βουτάνε σε λιωμένη καραμέλα, σοκολάτα και ξηρούς καρπούς) και ένα γλυκό που λέγεται fudge και έχει την υφή του σιμιγδαλένιου χαλβά. Περίμενα ότι θα βρω και πίτες με μούρα[1] αλλά δεν μπορώ να πω ότι είδα να κυκλοφορούν.
Αφού λοιπόν η αμερικάνικη μαγειρική δεν μας έκατσε, μερικά σχόλια για τις υπόλοιπες κουζίνες.
Ταϊλανδοπακιστανικό: έτσι χαρακτήρισε ο αδερφός μου ένα εστιατόριο που μας πήγε. Εξαιρετικό. Τα πιάτα τους είναι ρύζι και μια σάλτσα που ρίχνεις μόνος σου από πάνω. Η σάλτσα είναι κατά κανόνα καυτερή και αποτελείται από 2-4 βασικά υλικά (σπανάκι, κρέας, κάρρυ, πατάτες κ.α.) που δεν ανακατεύονται υπερβολικά μεταξύ τους. Μας άρεσε πολύ.
Ταϊλανδέζικο (σκέτο): παραείναι καυτερό και με περισσότερα υλικά που ενώ έχουν πλάκα (κινέζικο καλαμπόκι, ανανάς, γάλα καρύδας, φύτρα μπαμπού ) ώρες ώρες το παρακάνουν με το πόσα βάζουν.
Μεξικάνικο: το φάγαμε μόνο σε φαστφουντ και ήταν απαίσιο. Αλλά δεν νομίζω ότι φταίει η κουζίνα γι αυτό. Το φαστφουντ φταίει.
Κινέζικο: κι αυτό μόνο μια φορά σε φαστφουντ και ήταν επίσης απαίσιο, πράγμα που ενισχύει την άποψη ότι η απαισιότητα οφείλεται στο φαστ φουντ.
Ελληνικό: εάν μιλάμε για πραγματικό Ελληνικό και όχι για Έλληνα που άνοιξε πιτσαρία, μάλλον δύσκολα το βρίσκεις, καθότι είναι δύσκολο και μόνο να βρεις τα υλικά. Άμα πρέπει να αγοράζεις εισαγωγή το ελαιόλαδο και να το σερβίρεις με τις μάπες ντομάτες που έχουν εδώ...άστα να πάνε. Πήγαμε και σε ένα καλό πάντως που είχε καλύτερο φαϊ από διάφορα που υπάρχουν στην Ελλάδα :-/
Ιαπωνικό (κοινώς σούσι): δεν φάγαμε κι ούτε πρόκεται. Ψαρώσατε όμως ε;;;; :D:D:D

Της τάβλας
Και μερικά παραλειπόμενα σχετικά με το φαϊ και τα εστιατόρια...
Κατ' αρχήν σε οποιοδήποτε είδος 'φαγάδικου' και να πας, αν σου μείνει φαϊ, μπορείς να ζητήσεις κουτάκι και να το πάρεις μαζί σου. Επίσης σε αρκετά εστιατόρια όταν παραγγείλεις αναψυκτικό (το οποίο στο φέρνουν σε ποτήρι και όχι σε μπουκάλι ή κουτάκι), στο ξαναγεμίζουν δωρεάν όταν σου τελειώσει. Στα φαστφουντάδικα πρέπει να καθαρίζεις το τραπέζι μόνος σου. Μαζεύεις όλα τα περισσευούμενα στον δίσκο, τα πετάς σε μεγάλους κάδους σκουπιδιών και αφήνεις τον άδειο δίσκο απάνω στον κάδο.
Το πιο περίεργο και εκνευριστικό όλων όμως είναι το tip! Το φιλοδώρημα σύμφωνα με τον νόμο ή τα ήθη και τα έθιμα εδώ γύρω -δεν ξέρω- κυμαίνεται μεταξύ από 15% έως 20% του λογαριασμού που πληρώνεις. Θεωρητικά τα παραπάνω όρια δεν είναι δεσμευτικά, ούτε είσαι υποχρωμένος να αφήσεις τίποτα. ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ. Γιατί πρακτικά το να πληρώνεις tip είναι τόσο φυσικό όσο το να πληρώσεις τον λογαριασμό γενικά. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η διαδικασία με την οποία γίνεται αυτό. Στο Αμέρικα σπανίως πληρώνει κανείς μετρητά. Οπότε όταν έρχεται ο λογαριασμός στο τραπέζι, αντί για χαρτονομίσματα, δίνεις την πιστωτική σου. Ο σερβιτόρος την παίρνει, πάει μέσα και την περνάει στο μηχάνημα χωρίς όμως να πατήσει ποσό χρέωσης. Στην γυρνάει μαζί με την απόδειξη της πιστωτικής όπου αναγράφεται το ποσό του λογαριασμού και από κάτω έχει δυο κενά. Εσύ πρέπει να συμπληρώσεις με στυλό το τελικό ποσό που θέλεις να πληρώσεις. Εδώ ακριβώς είναι το σημείο όπου πρέπει να κάτσεις να υπολογίσεις πόσο σκατά είναι το 15 με 20 τις εκατό του λογαριασμού σου, να το προσθέσεις στο αρχικό ποσό και να βγάλεις την σούμα για να την γράψεις στο χαρτί. Αφού ρίξεις μια τζίφρα στην απόδειξη, την παίρνει ο σερβιτόρος πάλι και πάει και πατάει το ποσό που έγραψες εσύ, ως χρέωση στην κάρτα σου.
Γιατί είναι τόσο σπαστικό αυτό; Κατ' αρχήν γιατί όταν μόλις έχεις τελειώσει το φαγάκι σου δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να σπαζοκεφαλιάζεις με μαθηματικά και να αγχώνεσαι πόσα θα αφήσεις για να μην σε θεωρήσει ο σερβιτόρος σπαγγοραμένο (πιθανότητα η οποία θα σε αγχώσει άμα έχεις και λίγο φιλότιμο εδώ που τα λέμε...). Δεύτερον το φιλοδώρημα είναι αυτό που λέει η λέξη. Φίλο (φιλικό) - δώρημα (δώρο). Το δίνεις από ευχαρίστηση (ή έστω από χαλαρή υποχρέωση) και δεν πρέπει να σου παίρνει πολλή ώρα για να το σκεφτείς. Τρίτον, αφού αυτό το σύστημα έχει καθιερωθεί στην Αμερική (δεν ξέρω αν έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα), το αποτέλεσμα είναι η μεγάλη πλειοψηφία των σερβιτόρων να πληρώνονται από τον εργοδότη τους τον βασικό μισθό και να στηρίζονται στα tips για να συμπληρώσουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα[2]. Το βάρος δηλαδή του μισθού του σερβιτόρου έχει πέσει στο μεγαλύτερο μέρος του στον πελάτη και επιπλέον ο εργοδότης δεν πληρώνει επιπλέον εισφορές. Γαμάτο κόλπο ε;;;

Αυτά περί γεύσεως... ;)


[1] Θέλω να κάνω ειδική μνοία στα μούρα και να πω ότι εδώ στο Seattle φυτρώνουν στους δρόμους τους ένα σωρό μουριές με πολλών ειδών ωραία μούρα τα οποία έχουμε καταδυναστεύσει με τους γονείς μου γιατί τα κόβουμε και τα τρώμε :) Είναι το μόνο φρούτο που έχει γεύση της προκοπής και κυρίως είναι δωρεάν :D (κι όμως κανένας δεν φαίνεται να τα κόβει :-? )
[2] Και στην Ελλάδα γίνεται κάτι παρόμοιο, απλά επειδή στην Ελλάδα τα φιλοδωρήματα δεν είναι και τόσο σταθερά, το φαινόμενο δεν είναι τόσο γενικευμένο.