...δεν απορώ καθόλου που οι Αμερικάνοι είναι αυτό που είναι :p
Μιας και αναφέρθηκα σε φαγητά παρακάτω, είπα να επεκταθώ λίγο. Ως γνωστόν έναν τόπο τον γνωρίζεις και μέσα από την κουζίνα του. Οπότε την Αμερική δεν μπορέσαμε να την γνωρίσουμε πολύ καλά, γιατί ΔΕΝ έχει κουζίνα :) Ή αν έχει την κρατάνε κρυφή.
'Αμερικάνικα' εστιατόρια δεν φαίνεται να υπάρχουν. Υπάρχουν Ελληνικά (γιατί όπου σταθεί Έλληνας ανοίγει και ένα εστιατόριο :D ), Ταϊλανδέζικα, Πακιστανικά, Μεξικάνικα, Ιαπωνικά, Ινδικά και δεν ξέρω ποιά άλλη εθνότητα έχω ξεχάσει (έχω δει και ένα Αφγανικό), αλλά Αμερικάνικα δεν υπάρχουν.
Φαγιά τα οποία 'τραβιούνται' πολύ από τους Αμερικάνους είναι τα χάμπουγκερ, η πίτσα και οι μπριζόλες. Τώρα οι τελευταίες πρέπει να ομολογήσω ότι έχουν κάποιο αμερικάνικο 'χρώμα'. Για την ακρίβεια δεν είναι μοσχαρίσιες ή χοιρινές. Είναι δεινοσαυρίσιες. Έχουν μέγεθος όσο το πληκτρολόγιο του λαπτοπ, τώρα που το κοιτάω...Και σε μήκος και σε πλάτος και σε πάχος. Επίσης, δεν είναι αυτό που λέμε "καλοψημένες" (ακόμα κι αν τις ζητήσεις έτσι). Είναι απλά αρκετά ψημένες για να μην τις πεις ωμές. Είναι πάντως πολύ μαλακές, αλλά αυτό υποψιάζομαι ότι οφείλεται στις πολλές ενέσεις. Τοπικά πάντως, το Seattle έχει την τύχη να μπορεί να προσφέρει τα χαρακτηριστικά τεράστια καβούρια του Ειρηνικού (νομίζω ότι τα λένε King), πολλών ειδών οστρακοειδή που τα τρώνε ωμά, σολομό τον οποίο μας τον έφτιαξε ο αδερφός μου εξαιρετικά και halbout που είναι ένα ψάρι σαν τον μπακαλιάρο (δεν ξέρω αν υπάρχει Ελληνικό όνομα γι αυτό). Ας είν' καλά ο ωκεανός ;)
Αφού λοιπόν απογοητευτήκαμε από την αμερικάνικη μαγειρική, είπαμε να κοιτάξουμε λίγο και την ζαχαροπλαστική. Και κει τζίφος η κατάσταση, αν και όχι τόσο πολύ όσο στην μαγειρική. Παρατήρησα ότι κυκλοφορεί πολύ το καραμελωμένο μήλο (μήλο πράσινο άψητο που βουτάνε σε λιωμένη καραμέλα, σοκολάτα και ξηρούς καρπούς) και ένα γλυκό που λέγεται fudge και έχει την υφή του σιμιγδαλένιου χαλβά. Περίμενα ότι θα βρω και πίτες με μούρα[1] αλλά δεν μπορώ να πω ότι είδα να κυκλοφορούν.
Αφού λοιπόν η αμερικάνικη μαγειρική δεν μας έκατσε, μερικά σχόλια για τις υπόλοιπες κουζίνες.
Ταϊλανδοπακιστανικό: έτσι χαρακτήρισε ο αδερφός μου ένα εστιατόριο που μας πήγε. Εξαιρετικό. Τα πιάτα τους είναι ρύζι και μια σάλτσα που ρίχνεις μόνος σου από πάνω. Η σάλτσα είναι κατά κανόνα καυτερή και αποτελείται από 2-4 βασικά υλικά (σπανάκι, κρέας, κάρρυ, πατάτες κ.α.) που δεν ανακατεύονται υπερβολικά μεταξύ τους. Μας άρεσε πολύ.
Ταϊλανδέζικο (σκέτο): παραείναι καυτερό και με περισσότερα υλικά που ενώ έχουν πλάκα (κινέζικο καλαμπόκι, ανανάς, γάλα καρύδας, φύτρα μπαμπού ) ώρες ώρες το παρακάνουν με το πόσα βάζουν.
Μεξικάνικο: το φάγαμε μόνο σε φαστφουντ και ήταν απαίσιο. Αλλά δεν νομίζω ότι φταίει η κουζίνα γι αυτό. Το φαστφουντ φταίει.
Κινέζικο: κι αυτό μόνο μια φορά σε φαστφουντ και ήταν επίσης απαίσιο, πράγμα που ενισχύει την άποψη ότι η απαισιότητα οφείλεται στο φαστ φουντ.
Ελληνικό: εάν μιλάμε για πραγματικό Ελληνικό και όχι για Έλληνα που άνοιξε πιτσαρία, μάλλον δύσκολα το βρίσκεις, καθότι είναι δύσκολο και μόνο να βρεις τα υλικά. Άμα πρέπει να αγοράζεις εισαγωγή το ελαιόλαδο και να το σερβίρεις με τις μάπες ντομάτες που έχουν εδώ...άστα να πάνε. Πήγαμε και σε ένα καλό πάντως που είχε καλύτερο φαϊ από διάφορα που υπάρχουν στην Ελλάδα :-/
Ιαπωνικό (κοινώς σούσι): δεν φάγαμε κι ούτε πρόκεται. Ψαρώσατε όμως ε;;;; :D:D:D
Της τάβλας
Και μερικά παραλειπόμενα σχετικά με το φαϊ και τα εστιατόρια...
Κατ' αρχήν σε οποιοδήποτε είδος 'φαγάδικου' και να πας, αν σου μείνει φαϊ, μπορείς να ζητήσεις κουτάκι και να το πάρεις μαζί σου. Επίσης σε αρκετά εστιατόρια όταν παραγγείλεις αναψυκτικό (το οποίο στο φέρνουν σε ποτήρι και όχι σε μπουκάλι ή κουτάκι), στο ξαναγεμίζουν δωρεάν όταν σου τελειώσει. Στα φαστφουντάδικα πρέπει να καθαρίζεις το τραπέζι μόνος σου. Μαζεύεις όλα τα περισσευούμενα στον δίσκο, τα πετάς σε μεγάλους κάδους σκουπιδιών και αφήνεις τον άδειο δίσκο απάνω στον κάδο.
Το πιο περίεργο και εκνευριστικό όλων όμως είναι το tip! Το φιλοδώρημα σύμφωνα με τον νόμο ή τα ήθη και τα έθιμα εδώ γύρω -δεν ξέρω- κυμαίνεται μεταξύ από 15% έως 20% του λογαριασμού που πληρώνεις. Θεωρητικά τα παραπάνω όρια δεν είναι δεσμευτικά, ούτε είσαι υποχρωμένος να αφήσεις τίποτα. ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ. Γιατί πρακτικά το να πληρώνεις tip είναι τόσο φυσικό όσο το να πληρώσεις τον λογαριασμό γενικά. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η διαδικασία με την οποία γίνεται αυτό. Στο Αμέρικα σπανίως πληρώνει κανείς μετρητά. Οπότε όταν έρχεται ο λογαριασμός στο τραπέζι, αντί για χαρτονομίσματα, δίνεις την πιστωτική σου. Ο σερβιτόρος την παίρνει, πάει μέσα και την περνάει στο μηχάνημα χωρίς όμως να πατήσει ποσό χρέωσης. Στην γυρνάει μαζί με την απόδειξη της πιστωτικής όπου αναγράφεται το ποσό του λογαριασμού και από κάτω έχει δυο κενά. Εσύ πρέπει να συμπληρώσεις με στυλό το τελικό ποσό που θέλεις να πληρώσεις. Εδώ ακριβώς είναι το σημείο όπου πρέπει να κάτσεις να υπολογίσεις πόσο σκατά είναι το 15 με 20 τις εκατό του λογαριασμού σου, να το προσθέσεις στο αρχικό ποσό και να βγάλεις την σούμα για να την γράψεις στο χαρτί. Αφού ρίξεις μια τζίφρα στην απόδειξη, την παίρνει ο σερβιτόρος πάλι και πάει και πατάει το ποσό που έγραψες εσύ, ως χρέωση στην κάρτα σου.
Γιατί είναι τόσο σπαστικό αυτό; Κατ' αρχήν γιατί όταν μόλις έχεις τελειώσει το φαγάκι σου δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να σπαζοκεφαλιάζεις με μαθηματικά και να αγχώνεσαι πόσα θα αφήσεις για να μην σε θεωρήσει ο σερβιτόρος σπαγγοραμένο (πιθανότητα η οποία θα σε αγχώσει άμα έχεις και λίγο φιλότιμο εδώ που τα λέμε...). Δεύτερον το φιλοδώρημα είναι αυτό που λέει η λέξη. Φίλο (φιλικό) - δώρημα (δώρο). Το δίνεις από ευχαρίστηση (ή έστω από χαλαρή υποχρέωση) και δεν πρέπει να σου παίρνει πολλή ώρα για να το σκεφτείς. Τρίτον, αφού αυτό το σύστημα έχει καθιερωθεί στην Αμερική (δεν ξέρω αν έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα), το αποτέλεσμα είναι η μεγάλη πλειοψηφία των σερβιτόρων να πληρώνονται από τον εργοδότη τους τον βασικό μισθό και να στηρίζονται στα tips για να συμπληρώσουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα[2]. Το βάρος δηλαδή του μισθού του σερβιτόρου έχει πέσει στο μεγαλύτερο μέρος του στον πελάτη και επιπλέον ο εργοδότης δεν πληρώνει επιπλέον εισφορές. Γαμάτο κόλπο ε;;;
Αυτά περί γεύσεως... ;)
[1] Θέλω να κάνω ειδική μνοία στα μούρα και να πω ότι εδώ στο Seattle φυτρώνουν στους δρόμους τους ένα σωρό μουριές με πολλών ειδών ωραία μούρα τα οποία έχουμε καταδυναστεύσει με τους γονείς μου γιατί τα κόβουμε και τα τρώμε :) Είναι το μόνο φρούτο που έχει γεύση της προκοπής και κυρίως είναι δωρεάν :D (κι όμως κανένας δεν φαίνεται να τα κόβει :-? )
[2] Και στην Ελλάδα γίνεται κάτι παρόμοιο, απλά επειδή στην Ελλάδα τα φιλοδωρήματα δεν είναι και τόσο σταθερά, το φαινόμενο δεν είναι τόσο γενικευμένο.
Μιας και αναφέρθηκα σε φαγητά παρακάτω, είπα να επεκταθώ λίγο. Ως γνωστόν έναν τόπο τον γνωρίζεις και μέσα από την κουζίνα του. Οπότε την Αμερική δεν μπορέσαμε να την γνωρίσουμε πολύ καλά, γιατί ΔΕΝ έχει κουζίνα :) Ή αν έχει την κρατάνε κρυφή.
'Αμερικάνικα' εστιατόρια δεν φαίνεται να υπάρχουν. Υπάρχουν Ελληνικά (γιατί όπου σταθεί Έλληνας ανοίγει και ένα εστιατόριο :D ), Ταϊλανδέζικα, Πακιστανικά, Μεξικάνικα, Ιαπωνικά, Ινδικά και δεν ξέρω ποιά άλλη εθνότητα έχω ξεχάσει (έχω δει και ένα Αφγανικό), αλλά Αμερικάνικα δεν υπάρχουν.
Φαγιά τα οποία 'τραβιούνται' πολύ από τους Αμερικάνους είναι τα χάμπουγκερ, η πίτσα και οι μπριζόλες. Τώρα οι τελευταίες πρέπει να ομολογήσω ότι έχουν κάποιο αμερικάνικο 'χρώμα'. Για την ακρίβεια δεν είναι μοσχαρίσιες ή χοιρινές. Είναι δεινοσαυρίσιες. Έχουν μέγεθος όσο το πληκτρολόγιο του λαπτοπ, τώρα που το κοιτάω...Και σε μήκος και σε πλάτος και σε πάχος. Επίσης, δεν είναι αυτό που λέμε "καλοψημένες" (ακόμα κι αν τις ζητήσεις έτσι). Είναι απλά αρκετά ψημένες για να μην τις πεις ωμές. Είναι πάντως πολύ μαλακές, αλλά αυτό υποψιάζομαι ότι οφείλεται στις πολλές ενέσεις. Τοπικά πάντως, το Seattle έχει την τύχη να μπορεί να προσφέρει τα χαρακτηριστικά τεράστια καβούρια του Ειρηνικού (νομίζω ότι τα λένε King), πολλών ειδών οστρακοειδή που τα τρώνε ωμά, σολομό τον οποίο μας τον έφτιαξε ο αδερφός μου εξαιρετικά και halbout που είναι ένα ψάρι σαν τον μπακαλιάρο (δεν ξέρω αν υπάρχει Ελληνικό όνομα γι αυτό). Ας είν' καλά ο ωκεανός ;)
Αφού λοιπόν απογοητευτήκαμε από την αμερικάνικη μαγειρική, είπαμε να κοιτάξουμε λίγο και την ζαχαροπλαστική. Και κει τζίφος η κατάσταση, αν και όχι τόσο πολύ όσο στην μαγειρική. Παρατήρησα ότι κυκλοφορεί πολύ το καραμελωμένο μήλο (μήλο πράσινο άψητο που βουτάνε σε λιωμένη καραμέλα, σοκολάτα και ξηρούς καρπούς) και ένα γλυκό που λέγεται fudge και έχει την υφή του σιμιγδαλένιου χαλβά. Περίμενα ότι θα βρω και πίτες με μούρα[1] αλλά δεν μπορώ να πω ότι είδα να κυκλοφορούν.
Αφού λοιπόν η αμερικάνικη μαγειρική δεν μας έκατσε, μερικά σχόλια για τις υπόλοιπες κουζίνες.
Ταϊλανδοπακιστανικό: έτσι χαρακτήρισε ο αδερφός μου ένα εστιατόριο που μας πήγε. Εξαιρετικό. Τα πιάτα τους είναι ρύζι και μια σάλτσα που ρίχνεις μόνος σου από πάνω. Η σάλτσα είναι κατά κανόνα καυτερή και αποτελείται από 2-4 βασικά υλικά (σπανάκι, κρέας, κάρρυ, πατάτες κ.α.) που δεν ανακατεύονται υπερβολικά μεταξύ τους. Μας άρεσε πολύ.
Ταϊλανδέζικο (σκέτο): παραείναι καυτερό και με περισσότερα υλικά που ενώ έχουν πλάκα (κινέζικο καλαμπόκι, ανανάς, γάλα καρύδας, φύτρα μπαμπού ) ώρες ώρες το παρακάνουν με το πόσα βάζουν.
Μεξικάνικο: το φάγαμε μόνο σε φαστφουντ και ήταν απαίσιο. Αλλά δεν νομίζω ότι φταίει η κουζίνα γι αυτό. Το φαστφουντ φταίει.
Κινέζικο: κι αυτό μόνο μια φορά σε φαστφουντ και ήταν επίσης απαίσιο, πράγμα που ενισχύει την άποψη ότι η απαισιότητα οφείλεται στο φαστ φουντ.
Ελληνικό: εάν μιλάμε για πραγματικό Ελληνικό και όχι για Έλληνα που άνοιξε πιτσαρία, μάλλον δύσκολα το βρίσκεις, καθότι είναι δύσκολο και μόνο να βρεις τα υλικά. Άμα πρέπει να αγοράζεις εισαγωγή το ελαιόλαδο και να το σερβίρεις με τις μάπες ντομάτες που έχουν εδώ...άστα να πάνε. Πήγαμε και σε ένα καλό πάντως που είχε καλύτερο φαϊ από διάφορα που υπάρχουν στην Ελλάδα :-/
Ιαπωνικό (κοινώς σούσι): δεν φάγαμε κι ούτε πρόκεται. Ψαρώσατε όμως ε;;;; :D:D:D
Της τάβλας
Και μερικά παραλειπόμενα σχετικά με το φαϊ και τα εστιατόρια...
Κατ' αρχήν σε οποιοδήποτε είδος 'φαγάδικου' και να πας, αν σου μείνει φαϊ, μπορείς να ζητήσεις κουτάκι και να το πάρεις μαζί σου. Επίσης σε αρκετά εστιατόρια όταν παραγγείλεις αναψυκτικό (το οποίο στο φέρνουν σε ποτήρι και όχι σε μπουκάλι ή κουτάκι), στο ξαναγεμίζουν δωρεάν όταν σου τελειώσει. Στα φαστφουντάδικα πρέπει να καθαρίζεις το τραπέζι μόνος σου. Μαζεύεις όλα τα περισσευούμενα στον δίσκο, τα πετάς σε μεγάλους κάδους σκουπιδιών και αφήνεις τον άδειο δίσκο απάνω στον κάδο.
Το πιο περίεργο και εκνευριστικό όλων όμως είναι το tip! Το φιλοδώρημα σύμφωνα με τον νόμο ή τα ήθη και τα έθιμα εδώ γύρω -δεν ξέρω- κυμαίνεται μεταξύ από 15% έως 20% του λογαριασμού που πληρώνεις. Θεωρητικά τα παραπάνω όρια δεν είναι δεσμευτικά, ούτε είσαι υποχρωμένος να αφήσεις τίποτα. ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ. Γιατί πρακτικά το να πληρώνεις tip είναι τόσο φυσικό όσο το να πληρώσεις τον λογαριασμό γενικά. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η διαδικασία με την οποία γίνεται αυτό. Στο Αμέρικα σπανίως πληρώνει κανείς μετρητά. Οπότε όταν έρχεται ο λογαριασμός στο τραπέζι, αντί για χαρτονομίσματα, δίνεις την πιστωτική σου. Ο σερβιτόρος την παίρνει, πάει μέσα και την περνάει στο μηχάνημα χωρίς όμως να πατήσει ποσό χρέωσης. Στην γυρνάει μαζί με την απόδειξη της πιστωτικής όπου αναγράφεται το ποσό του λογαριασμού και από κάτω έχει δυο κενά. Εσύ πρέπει να συμπληρώσεις με στυλό το τελικό ποσό που θέλεις να πληρώσεις. Εδώ ακριβώς είναι το σημείο όπου πρέπει να κάτσεις να υπολογίσεις πόσο σκατά είναι το 15 με 20 τις εκατό του λογαριασμού σου, να το προσθέσεις στο αρχικό ποσό και να βγάλεις την σούμα για να την γράψεις στο χαρτί. Αφού ρίξεις μια τζίφρα στην απόδειξη, την παίρνει ο σερβιτόρος πάλι και πάει και πατάει το ποσό που έγραψες εσύ, ως χρέωση στην κάρτα σου.
Γιατί είναι τόσο σπαστικό αυτό; Κατ' αρχήν γιατί όταν μόλις έχεις τελειώσει το φαγάκι σου δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να σπαζοκεφαλιάζεις με μαθηματικά και να αγχώνεσαι πόσα θα αφήσεις για να μην σε θεωρήσει ο σερβιτόρος σπαγγοραμένο (πιθανότητα η οποία θα σε αγχώσει άμα έχεις και λίγο φιλότιμο εδώ που τα λέμε...). Δεύτερον το φιλοδώρημα είναι αυτό που λέει η λέξη. Φίλο (φιλικό) - δώρημα (δώρο). Το δίνεις από ευχαρίστηση (ή έστω από χαλαρή υποχρέωση) και δεν πρέπει να σου παίρνει πολλή ώρα για να το σκεφτείς. Τρίτον, αφού αυτό το σύστημα έχει καθιερωθεί στην Αμερική (δεν ξέρω αν έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα), το αποτέλεσμα είναι η μεγάλη πλειοψηφία των σερβιτόρων να πληρώνονται από τον εργοδότη τους τον βασικό μισθό και να στηρίζονται στα tips για να συμπληρώσουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα[2]. Το βάρος δηλαδή του μισθού του σερβιτόρου έχει πέσει στο μεγαλύτερο μέρος του στον πελάτη και επιπλέον ο εργοδότης δεν πληρώνει επιπλέον εισφορές. Γαμάτο κόλπο ε;;;
Αυτά περί γεύσεως... ;)
[1] Θέλω να κάνω ειδική μνοία στα μούρα και να πω ότι εδώ στο Seattle φυτρώνουν στους δρόμους τους ένα σωρό μουριές με πολλών ειδών ωραία μούρα τα οποία έχουμε καταδυναστεύσει με τους γονείς μου γιατί τα κόβουμε και τα τρώμε :) Είναι το μόνο φρούτο που έχει γεύση της προκοπής και κυρίως είναι δωρεάν :D (κι όμως κανένας δεν φαίνεται να τα κόβει :-? )
[2] Και στην Ελλάδα γίνεται κάτι παρόμοιο, απλά επειδή στην Ελλάδα τα φιλοδωρήματα δεν είναι και τόσο σταθερά, το φαινόμενο δεν είναι τόσο γενικευμένο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου